เกี่ยวกับความเมตตา...
เมตตา คือ อาทรแห่งท้องฟ้า
ที่มีต่อพระอาทิตย์ เมฆ และวิหก
คือ ความอบอุ่นที่ดวงดาวมีให้ต้นไม้ในยามราตรี
ในกิจกรรมที่น่าเบื่อหน่ายของชีวิต
แม้ท่านหยิบหยอดความเมตตา
ใส่ลงไปสักเล็กน้อย กิจกรรมเหล่านั้น
จะกลายเป็นกิจกรรมทิพย์สวรรค์ที่แสนวิเศษ
...ท่านจักยินเสียงบทกวีที่ไพเราะ
ยิ่งกว่าบทกวีของคาลิล ยิบราน
มันทำให้ต้นหญ้าต้นเล็กๆ
ในสนามหญ้าหน้าบ้านกลายเป็นผู้มีเกียรติ
...ทำให้ท่านมองเห็นความน่าเอ็นดูของเด็กเกเร
ที่พ่นน้ำลายรดราดใบหน้าของท่าน
...ท่านจะเห็นความหมดจดของสุนัขขี้เรื้อน
ซึ่งครูดหลังกับกำแพงพระราชวัง
...ท่านจะเป็นผู้เยือกเย็น อดทน
รอคอยให้มดตัวน้อยกินอาหารเสร็จสิ้นจึงค่อยล้างจาน
ความเมตตา
ไม่ใช่การพังประตูของเพื่อนบ้านยามวิกาล
เพื่อมอบของขวัญที่ตนอยากให้
แต่มันคือ การเตรียมของขวัญเอาไว้
แล้วรอจนกว่า ผู้รับจะอาบน้ำจนสบายเนื้อสบายตัว
เมตตา คือ เครื่องมือสลายอัตตา
มิใช่ยาบำรุงอัตตาให้อ้วนพี
พระเยซูตรัสสอนสานุศิษย์ว่า...
“ถ้าเขาตบแก้มข้างขวา จงยื่นแก้มซ้ายให้เขาตบด้วย”
ส่วนพระพุทธเจ้าตรัสกับพระสารีบุตรว่า...
“เรารักราหุลเช่นไร เราก็รักเทวทัตเยี่ยงนั้น”
สิ่งเหล่านี้ คือ ความเมตตา
คือการตัดแขนขวา และควักดวงตาให้สิงโตกัดกิน
...หนึ่ง คือ สิงโตในใจสรรพสัตว์
...สอง คือ สิงโตในใจตน
อย่าถามเลยว่า เมตตาแล้วได้สิ่งใด
...เมตตา มิได้มาซึ่งสิ่งใด
...เมตตา ได้มาซึ่งเมตตา
เป็นการได้มาซึ่งอยู่ในความเดียวดายอันอบอุ่น
ผู้มีเมตตา จักเป็นบุคคลผู้เสียเปรียบ
ที่มีความสุขที่สุดใน 31 ภพภูมิ...
Cr. พศิน อินทรวงค์ จากหนังสือ วิถีปลาเป็น
ติดตามผลงานหนังสือ
หรือติดตามอ่านบทความดีๆ ก็สามารถเข้ามาได้ที่
เพจ พศิน อินทรวงค์ (กรุณาพิมพ์เป็นภาษาไทยนะครับ)
https://www.facebook.com/talktopasin2013
*************************************************
My Photo กัลยาณมิตตตา นายาฯ
เรือนนิราลัย
Buddhawajana network No.4561
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น