เรานั่งด้วยกันสามคน
เธอกระซิบถามฉันว่า ทำไมไม่จับมือเธอ
ฉันตอบไปว่า เธอมีคนที่จับมือเธออยู่แล้ว
เธอตอบมาว่า ฉันก็ยังเหลือมืออีกข้างนิ
ฉันยิ้มขอบคุณในน้ำใจของเธอ
แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ
เธอควรให้เกียรติมือเขาคนนั้นที่จับมือเธออยู่
มือข้างที่จับกัน ก็เป็นโลกของเธอทั้งสองคน
ส่วนมือที่เหลืออีกข้าง เธอก็เก็บเอาไว้แกว่งเล่น
เป็นโลกของเธอเอง
แล้วเธอไม่อยากเข้ามาในโลกที่เหลืออีกข้างเหรอ
เธอถามฉัน
ฉันอยากเข้าไป แต่ฉันมีน้ำใจนักกีฬาพอที่จะรู้ว่า
ฉันแพ้เขา ที่สุดท้ายเขาได้เธอไปครอบครอง
แต่ฉันก็ชนะใจตัวเอง ที่ไม่ลอบกัดเขาข้างหลัง
ถ้าเธอจับมือฉัน วันหนึ่ง ฉันอาจปล่อยมือเขา
มาจับมือเธอข้างเดียวก็ได้นะ เธอตอบมา
ฉันยิ้มไม่ออก พร้อมกับบอกไปว่า
" แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง ว่าในวันที่เธอจับมือฉัน
เธอจะไม่ไปชวนใครคนอื่นมาจับมือที่เหลืออีกข้างของเธออีก "
เราอยู่ในระยะนี้ก็ดีอยู่แล้ว
ฉันไปใกล้กว่านี้ไม่ได้จริงๆ
อย่าดูถูกหัวใจตัวเอง
ด้วยการหลายใจเลย
ฉันพูดจบพร้อมกับขยับออกมาให้ไกลกว่าเดิม....
Cr. นิทานหัวเถิก/คิ้วต่ำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น