ฉันกับแม่
"เมื่อไหร่จะเลิกดื้อ 5 ขวบแล้วนะ"
ได้ยินแม่พูดตั้งแต่จำความได้ สำหรับคำว่า 5 ขวบนี้ จนวันหนึง
จึงมีโอกาสได้ถามแม่ แม่เลยเล่าให้ฟังว่า
ตั้งแต่แม่แต่งงาน หน้าที่ของสะใภ้ในยุคนั้นต้องทำทุกอย่าง ฐานะ
ทางบ้านไม่ได้มีอะไร ป๊าต้องออกไปทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัว
พอแม่มีอาการแพ้ท้อง อยากกินอะไรก็ไม่มีกิน ได้กินก็แค่น้ำข้าว
พอครบกำหนดคลอด ก็มาโรงพยาบาล ยังไม่ทันเข็นเข้าห้อง
คลอดเลย ก็รีบออกมาลืมตาดูโลกละ
แต่เนื่องจากตอนท้องไม่มีอะไรให้กินหรือบำรุง ออกมาเลยตัวนิด
เดียว หมอเลยให้เช็คอินเข้าคอร์สสปา (ตู้อบ) ก่อนเลย จนแม่ออก
จากโรงพยาบาลลูกก็ยังไม่ได้ออก
แม่ต้องกลับไปอยู่เดือนที่บ้าน เนื่องจากปู่ย่า ไม่ค่อยชอบสะใภ้
(แม่) ระหว่างนั้นก็ห่วงลูกว่าจะไม่ได้กินนม สุดท้ายเลยไม่ได้อยู่
เดือนต้องเดินจากบ้านที่สะพานเหลือง ถ.พระราม 4 ไปจุฬา แค่
ฟังก็สะอึกแล้ว ในความรู้สึก มันไกลนะ!
พอกลับมาอยู่บ้านที่คลองเตย ทำงานบ้านเสร็จก็ต้องรีบเดินจาก
คลองเตยไปให้นมลูกที่จุฬา อึ่ม..น่าจะไกลกว่าเดิมนะ! สปาจนได้
4 เดือนหมอเลยให้กลับบ้านได้
แม่เล่าว่าเป็นเด็กร้องไห้งอแงมาก ออกจากท้องก็ร้องไห้เลย ปู่ย่า
ก็ไม่ช่วยเลี้ยงแถมว่าให้อีกว่า
“เลี้ยงยังไงปล่อยให้ร้องทั้งวันทั้งคืน”
แม่ก็ได้แต่ก้มหน้าเลี้ยงจนเข้าสองขวบ จึงได้แยกครอบครัวมาเช่า
บ้านอยู่ต่างหาก แม่เป็นแม่บ้าน ส่วนป๊าทำงานหาเลี้ยงครอบครัว
แต่ก็ยังเหมือนเดิมคือร้องไห้งอแง จ นแม่ต้องจับไปนั่งตรงขั้นบัน
ได ..แล้วถามด้วยความโมโหว่า
“เมื่อไหร่จะหยุดร้องหยุดงอแงใครอุ้มก็ไม่เอา.จะให้แม่อุ้มคนเดียว”
แม่บอกว่าลูกชูมือขึ้นมาแบ 5 นิ้ว ถามกี่ครั้งก็จะชูมือแบ 5 นิ้วตลอด
สุดท้ายแม่เลยถามว่าตกลงจะร้องไห้งอแงจนถึง 5 ขวบใช่มั้ย แม่
เล่าว่าลูกพยักหน้าทุกครั้งที่ถาม และแล้วก็เป็นจริงตามนั้นพอครบ
5 ขวบ เลิกร้องไห้จริงๆ แต่ที่ไม่เลิกคือความดื้อความซน พอฟังมา
ถึงตรงนี้รู้สึกว่าใจมันสดุดมากว่า..
“แม่ทนกับลูกคนนี้ได้ไง ทนเด็กคนนี้ร้องไห้ได้ไงกับ 5 ปีเต็ม”
กว่าจะเลี้ยงเราโตมาได้ขนาดนี้ จนป๊าเสีย แม่ก็เหมือนเสียใจลึกๆ
เลยบอกกับแม่ว่าต่อไปนี้ลูกคนนี้จะเลี้ยงแม่เอง จนตอนนี้แม่อายุ
ย่างเข้า 80 แล้ว ลูกคนนี้ไม่เคยทิ้งแม่ เรามีกันแค่ 2 คน ไม่เคย
ปล่อยให้แม่อด..ตัวเองยอมอดเอง..
ตอนนี้แม่เริ่มมีอาการอัลไซเมอร์ เริ่มหลงลืมแล้ว.. แม่เริ่มลืมสิ่ง
รอบข้างของแม่แล้ว.. แต่..สิ่งหนึ่งที่แม่จำได้ไม่เคยลืม..คือแม่ยัง
จำลูกคนนี้ได้เสมอ..
ตอนนี้..ได้แต่บอกแม่ว่า
“ลูกแม่คนนี้ไม่ดื้อไม่งอแงแล้ว..ขอแค่ให้แม่อยู่กับคนๆนี้ไปนานๆ”
เรามีกันและกันมา 52 ปีแล้วนะแม่
เราสัญญากันแล้วว่าเรา 2 คน จะไม่ทิ้งกัน..
อยู่เป็นพระ เป็นร่มไทรให้ลูกคนนี้ไปนานๆ นะแม่
เรื่องจากคุณ KENG Or TOY
ภาพ : http://www.mcot.net/site/content?id=50ada0fe150ba0442e0002d8
#ThammanoonsFC
#เรื่องดีๆมีข้อคิด
Line : ts2502
Instagram : th.thamma
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น