วันพฤหัสบดีที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2559

#เมื่อพระเจ้าสร้างพ่อ# เมื่อพระเจ้าลงมือสร้างพ่อ.... พระองค์เริ่มต้นด้วยโครงร่างสูงใหญ่ นางฟ้าซึ่งเฝ้าดูอยู่ใกล้ ๆ ทักขึ้นว่า “นี่หรือที่พระองค์จะให้เป็นพ่อ ก็ในเมื่อ พระองค์ จะสร้างลูกตัวเล็ก ๆ แล้วไฉนจึงสร้าง พ่อตัวใหญ่นักเล่า เขาคงต้องคุกเข่าลง เพื่อเล่น ลูกหินกับลูก ต้องโน้มตัวลงเวลา จะวางลูกลงในเปล และต้องก้มศีรษะลงเวลา ต้องการจะจูบแก้มลูกเป็นแน่” พระเจ้าหัวเราะและบอกว่า “ก็อาจจะจริงอย่างที่เจ้าว่า แต่ถ้าข้าสร้างเขา ให้ตัวเล็กเท่าลูกของเขา แล้วเด็กจะเงยหน้า ขึ้นมองไปที่ใครกันเล่า” เมื่อพระองค์สร้างมือให้กับพ่อ มือทั้งสองนั้นใหญ่โตเทอะทะ นางฟ้าส่ายหน้าอย่างระอาและท้วงขึ้นว่า “มือใหญ่อย่างนี้คงกลัดผ้าอ้อมให้ลูกไม่ได้ ถักเปียหรือบ่งเสี้ยนที่ตำมือลูกก็คงไม่ได้ เช่นกัน” พระเจ้าหัวเราและบอกว่า “ข้ารู้ แต่มันก็ใหญ่พอที่จะรองรับของทุกอย่าง ที่ลูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงได้หมด แต่ยังคงเล็กพอจะประคองใบหน้าน้อยๆ ของลูกเอาไว้ระหว่างมือทั้งสองข้างนั้นได้” แล้วพระองค์ทรงปั้นขายาวเก้งก้างกับ ไหล่อันหนาให้กับพ่อ “พระองค์รู้หรือเปล่าว่าพ่อของพระองค์ ไม่มีตัก” พระเจ้าบอกว่า “แม่ซิถึงจะมีตัก ส่วนพ่อต้องการไหล่แข็งแรง เอาไว้เข็นรถให้ลูกนั่ง ประคองจักรยานที่ลูก หัดขี่ และเอาไว้ให้ศีรษะลูกซบ ระหว่างเดินกลับ จากงานสวนสนุก” พระองค์กำลังสร้างเท้าคู่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ใคร ๆ จะเคยเห็นให้กับพ่อ เมื่อนางฟ้าสุดแสนจะทานทนได้อีกต่อไป “นี่มันอะไรกัน” นางฟ้าร้องเสียงดัง “พระองค์คิดบ้างหรือเปล่าว่าเจ้าเท้าเทอะทะ นั่นจะยอมก้าวลงจากเตียงนอนตอนเช้ามืด ที่ลูกร้องไห้ หรือไม่อย่างนั้นเวลามันเดินก้าว เข้าไปในงานวันเกิด มันคงได้ไปเตะโดนเอา เด็กๆ ในงานเข้าสัก ๒-๓ คนหรอก” พระเจ้ายิ้มด้วยความเยือกเย็นและบอกว่า “มันต้องใช้ได้ซิ แล้วเจ้าจะได้เห็น มันใช้แทนม้าให้ลูกขี่ได้ยามลูกงอแง และจะเป็นเจ้าของรองเท้าคู่ใหญ่ท้าทาย ให้ลูกอยากเอาเท้าน้อย ๆ ไปลองทาบดูว่า เมื่อไหร่จะเติบโตพอใส่ได้บ้าง” พระองค์ทำงานตลอดทั้งคืน มอบคำพูด เพียงน้อย คำให้กับพ่อ ทว่าหนักแน่นน่านับถือ มอบดวงตาที่มองเห็นทุกสรรพสิ่ง ทว่าคงเยือกเย็นและอดทน ในที่สุด หลังจากใคร่ครวญแล้วใคร่ครวญอีก พระองค์เติมหยดน้ำตาให้กับพ่อด้วย แล้วพระเจ้าหันหน้าไปทางนางฟ้า และพูดว่า “เอาละ เจ้าเห็นหรือยังเล่าว่า เขาก็มีความรัก มอบให้ลูกมากเท่ากับแม่เหมือนกัน” นางฟ้านิ่งและไม่พูดอะไรสักคำ Cr.Ramet Tanawangsre

#เมื่อพระเจ้าสร้างพ่อ#

เมื่อพระเจ้าลงมือสร้างพ่อ....
พระองค์เริ่มต้นด้วยโครงร่างสูงใหญ่
นางฟ้าซึ่งเฝ้าดูอยู่ใกล้ ๆ ทักขึ้นว่า

“นี่หรือที่พระองค์จะให้เป็นพ่อ ก็ในเมื่อ พระองค์ จะสร้างลูกตัวเล็ก ๆ แล้วไฉนจึงสร้าง พ่อตัวใหญ่นักเล่า เขาคงต้องคุกเข่าลง เพื่อเล่น ลูกหินกับลูก ต้องโน้มตัวลงเวลา จะวางลูกลงในเปล และต้องก้มศีรษะลงเวลา ต้องการจะจูบแก้มลูกเป็นแน่”

พระเจ้าหัวเราะและบอกว่า
“ก็อาจจะจริงอย่างที่เจ้าว่า แต่ถ้าข้าสร้างเขา ให้ตัวเล็กเท่าลูกของเขา แล้วเด็กจะเงยหน้า ขึ้นมองไปที่ใครกันเล่า”

เมื่อพระองค์สร้างมือให้กับพ่อ มือทั้งสองนั้นใหญ่โตเทอะทะ นางฟ้าส่ายหน้าอย่างระอาและท้วงขึ้นว่า

“มือใหญ่อย่างนี้คงกลัดผ้าอ้อมให้ลูกไม่ได้ ถักเปียหรือบ่งเสี้ยนที่ตำมือลูกก็คงไม่ได้ เช่นกัน”

พระเจ้าหัวเราและบอกว่า
“ข้ารู้ แต่มันก็ใหญ่พอที่จะรองรับของทุกอย่าง ที่ลูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงได้หมด แต่ยังคงเล็กพอจะประคองใบหน้าน้อยๆ ของลูกเอาไว้ระหว่างมือทั้งสองข้างนั้นได้”

แล้วพระองค์ทรงปั้นขายาวเก้งก้างกับ ไหล่อันหนาให้กับพ่อ
“พระองค์รู้หรือเปล่าว่าพ่อของพระองค์ ไม่มีตัก”

พระเจ้าบอกว่า
“แม่ซิถึงจะมีตัก ส่วนพ่อต้องการไหล่แข็งแรง เอาไว้เข็นรถให้ลูกนั่ง ประคองจักรยานที่ลูก หัดขี่ และเอาไว้ให้ศีรษะลูกซบ ระหว่างเดินกลับ จากงานสวนสนุก”

พระองค์กำลังสร้างเท้าคู่ใหญ่ที่สุดเท่าที่ใคร ๆ จะเคยเห็นให้กับพ่อ เมื่อนางฟ้าสุดแสนจะทานทนได้อีกต่อไป

“นี่มันอะไรกัน” นางฟ้าร้องเสียงดัง

“พระองค์คิดบ้างหรือเปล่าว่าเจ้าเท้าเทอะทะ นั่นจะยอมก้าวลงจากเตียงนอนตอนเช้ามืด ที่ลูกร้องไห้ หรือไม่อย่างนั้นเวลามันเดินก้าว เข้าไปในงานวันเกิด มันคงได้ไปเตะโดนเอา เด็กๆ ในงานเข้าสัก ๒-๓ คนหรอก”

พระเจ้ายิ้มด้วยความเยือกเย็นและบอกว่า
“มันต้องใช้ได้ซิ แล้วเจ้าจะได้เห็น มันใช้แทนม้าให้ลูกขี่ได้ยามลูกงอแง และจะเป็นเจ้าของรองเท้าคู่ใหญ่ท้าทาย ให้ลูกอยากเอาเท้าน้อย ๆ ไปลองทาบดูว่า เมื่อไหร่จะเติบโตพอใส่ได้บ้าง”

พระองค์ทำงานตลอดทั้งคืน
มอบคำพูด เพียงน้อย คำให้กับพ่อ ทว่าหนักแน่นน่านับถือ มอบดวงตาที่มองเห็นทุกสรรพสิ่ง ทว่าคงเยือกเย็นและอดทน
ในที่สุด หลังจากใคร่ครวญแล้วใคร่ครวญอีก
พระองค์เติมหยดน้ำตาให้กับพ่อด้วย แล้วพระเจ้าหันหน้าไปทางนางฟ้า และพูดว่า

“เอาละ เจ้าเห็นหรือยังเล่าว่า เขาก็มีความรัก มอบให้ลูกมากเท่ากับแม่เหมือนกัน”

นางฟ้านิ่งและไม่พูดอะไรสักคำ

Cr.Ramet Tanawangsre

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น