เด็กโง่ คุณแม่ท่านหนึ่งกลัดกลุ้มเรื่องการเรียนของลูกชาย จึงเข้าไปขอคำปรึกษากับพระอาจารย์ “เรื่องการเรียนของลูก สมควรเป็นเรื่องของลูกถึงจะถูกนะ โยมจะไปกลุ้มแทนเขาทำไม?” พระอาจารย์เอ่ยขึ้นหลังจากฟังนางพูดเสร็จ “จะไม่ให้กลุ้มได้ยังไงคะ นักเรียนในห้องมี40คน ลูกชายอิฉันสอบได้ที่40ตลอดเลยค่ะ!” นางเล่าไปพลางส่ายหน้าไปพลาง “หากอาตมาเป็นโยมนะ อาตมาจะดีใจซะมากกว่า” พระอาจารย์ตอบไป “ทำไมละคะ?” “ก็โยมลองคิดดูสิ ลูกชายของโยมเขาจะไม่มีทางถอยหลังไปมากกว่านี้แน่นอน เขาไม่ตกไปอยู่ลำดับที่41หรอก ใช่ไหมละ?”พระอาจารย์ตอบไปแบบยิ้มๆ เมื่อนางได้ฟังดังนั้น นางก็หัวเราะออกมา “นี่ก็เหมือนกับการปีนเขานั่นแหละ ลูกชายของโยมตอนนี้ก็เหมือนกันคนที่ยืนอยู่ตรงหุบเขา ก้าวที่เขาเดินไปแต่ละก้าวก็คือก้าวที่มุ่งสู่ยอดเขา ขอเพียงโยมหยุดกลัดกลุ้ม แล้วเปลี่ยนเป็นให้กำลังใจลูกชายแทน เป็นเพื่อนเขาเดินไปข้างหน้า เขาย่อมเดินออกจากหุบเขาแห่งนี้ได้แน่นอน ” นางได้ฟังดังนั้นก็กราบของคุณพระอาจารย์ แล้วก็ขอตัวกลับ ไม่นานต่อมา นางก็ได้โทรศัพท์ไปขอบคุณพระอาจารย์อีกครั้ง นางเล่าว่า การเรียนของลูกชายดีคืนดีวัน สอบปลายภาคที่ผ่านมา ลูกชายสอบได้ลำดับที่35ของห้อง! ............................ อยู่ในจุดที่ต่ำต้อย อาจรอคอยการก้าวขึ้นสู่จุดที่สูงส่ง อยู่ในจุดที่สูงส่ง อาจกำลังรอเวลาตกลงสู่จุดที่ต้อยต่ำ หุบเขาคือจุดเริ่ม อย่ามองเป็นจุดร่วง คนส่วนมากเมื่ออยู่ในจุดเริ่มอีกครั้ง ก็หมดพลังที่จะก้าวออก สุดท้ายก็หมดแรงนั่งร้องไห้อยู่กับที่ นี่แหละคือหายนะที่แท้จริง

เด็กโง่

คุณแม่ท่านหนึ่งกลัดกลุ้มเรื่องการเรียนของลูกชาย จึงเข้าไปขอคำปรึกษากับพระอาจารย์
“เรื่องการเรียนของลูก สมควรเป็นเรื่องของลูกถึงจะถูกนะ โยมจะไปกลุ้มแทนเขาทำไม?” พระอาจารย์เอ่ยขึ้นหลังจากฟังนางพูดเสร็จ
“จะไม่ให้กลุ้มได้ยังไงคะ นักเรียนในห้องมี40คน ลูกชายอิฉันสอบได้ที่40ตลอดเลยค่ะ!” นางเล่าไปพลางส่ายหน้าไปพลาง
“หากอาตมาเป็นโยมนะ อาตมาจะดีใจซะมากกว่า” พระอาจารย์ตอบไป
“ทำไมละคะ?”
“ก็โยมลองคิดดูสิ ลูกชายของโยมเขาจะไม่มีทางถอยหลังไปมากกว่านี้แน่นอน เขาไม่ตกไปอยู่ลำดับที่41หรอก ใช่ไหมละ?”พระอาจารย์ตอบไปแบบยิ้มๆ
เมื่อนางได้ฟังดังนั้น นางก็หัวเราะออกมา
“นี่ก็เหมือนกับการปีนเขานั่นแหละ ลูกชายของโยมตอนนี้ก็เหมือนกันคนที่ยืนอยู่ตรงหุบเขา ก้าวที่เขาเดินไปแต่ละก้าวก็คือก้าวที่มุ่งสู่ยอดเขา ขอเพียงโยมหยุดกลัดกลุ้ม แล้วเปลี่ยนเป็นให้กำลังใจลูกชายแทน เป็นเพื่อนเขาเดินไปข้างหน้า เขาย่อมเดินออกจากหุบเขาแห่งนี้ได้แน่นอน ”
นางได้ฟังดังนั้นก็กราบของคุณพระอาจารย์ แล้วก็ขอตัวกลับ
ไม่นานต่อมา นางก็ได้โทรศัพท์ไปขอบคุณพระอาจารย์อีกครั้ง นางเล่าว่า การเรียนของลูกชายดีคืนดีวัน สอบปลายภาคที่ผ่านมา ลูกชายสอบได้ลำดับที่35ของห้อง!

............................
อยู่ในจุดที่ต่ำต้อย อาจรอคอยการก้าวขึ้นสู่จุดที่สูงส่ง
อยู่ในจุดที่สูงส่ง อาจกำลังรอเวลาตกลงสู่จุดที่ต้อยต่ำ
หุบเขาคือจุดเริ่ม อย่ามองเป็นจุดร่วง คนส่วนมากเมื่ออยู่ในจุดเริ่มอีกครั้ง ก็หมดพลังที่จะก้าวออก สุดท้ายก็หมดแรงนั่งร้องไห้อยู่กับที่ นี่แหละคือหายนะที่แท้จริง