อยู่คนเดียวให้ได้ [ครูบาอาจารย์] แต่ละองค์ๆ เห็นท่านนะ ไม่เหมือนฆราวาส ฆราวาสอายุเยอะขึ้น แค่เกษียณอายุก็แย่แล้วหล่ะ เกษียณอายุ ใจก็เศร้าหมองแล้ว เคยมีอำนาจ ก็ไม่มี รายได้ก็ลดลง อะไรอย่างนี้ ลำบาก กลุ้มใจ กลุ้มใจแล้วก็เลยคิดมาก ทำไมลูกไม่มาเยี่ยม หลานไม่มาเยี่ยม โกรธมันอีก พอมันมาก็ด่ามัน มันก็ยิ่งกลัวหนักใหญ่ มันไม่มาเลย คราวนี้ ไม่มาก็เที่ยวด่ามันลับหลังอีก ใจเต็มไปด้วยโทสะ ไม่มีความสุข พวกเราเตรียมตัวไว้นะ พวกเราวันข้างหน้าตอนที่เราแก่ มันไม่มีแล้ว ระบบครอบครัวแบบโบราณ มันอยู่ตัวคนเดียวแทบทั้งนั้น อยู่กันสองคน อยู่คนเดียว วันข้างหน้า เราจะเหงา เราจะว้าเหว่ ถ้าเราภาวนาไม่เป็น เหมือนพวกฝรั่งแก่ๆ ถึงมีเงินก็เหงา คุยกับหมา คุยกับแมวไปวันๆ คุยกับคนไม่ได้ ไม่มีใครคุยด้วย ฝรั่งมันต่างคนต่างอยู่ ………. วันข้างหน้า พวกเราอาจจะเหงามากนะ เราจะต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ต้องฝึก ที่จริงเราไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยู่กับธรรมะได้ หายใจออกรู้สึกตัว หายใจเข้ารู้สึกตัว เราอยู่กับลมหายใจ เราก็มีความสุขของเราแล้วหล่ะ จะเจ็บ จะป่วย จะแก่ ทุพพลภาพ จะยากจน เราก็มีความสุขอยู่ หายใจอยู่ ก็มีความสุขอยู่แล้ว ลมหายใจนี่ไม่ได้ซื้อใครมา พยายามหายใจนะ อย่าพยายามหยุดเร็วนัก หายใจไป หายใจมีความสุขไป เราก็อยู่ของเราได้ บางคนหวังว่ามีลูก ลูกจะเลี้ยง หลวงพ่อสังเกตมาเยอะนะ คนที่ต้องพึ่งคนอื่นจริงๆ ถ้าไม่ป่วยนะ ถ้าอยู่ไปตามธรรมชาตินี่ อายุ 90 ปี ยังพอช่วยตัวเองได้เลย วันเวลาที่ต้องพึ่งคนอื่นจริงๆ ไม่มากนักหรอก บางคนเลี้ยงลูกไว้ หวังว่าจะพึ่งนะ ลูกมันตายก่อน เอาหลานมาให้เราเลี้ยงต่อ อย่างนี้ก็มีนะ งั้นความคิดว่าจะไปพึ่งคนอื่น พึ่งสิ่งอื่นอะไรอย่างนี้ … พึ่งยาก เราพึ่งธรรมะของเรา อย่างน้อยร่างกายเราลำบาก เราอดอยากยากจน ใจเราผ่องใส ใจเรามีความสุข เราอยู่ของเราได้ ช่วยตัวเองได้ ไม่น้อยเนื้อต่ำใจ ไม่เสียใจ เรามีความสุข มันอิ่มอกอิ่มใจว่าชีวิตนี้ ไม่ได้สูญเปล่า เตรียมไว้เลยนะ เตรียมตัวไว้ คนรุ่นเราได้เจอแน่ๆ เลย การที่จะต้องอยู่แบบนั้น ………. ฝึกไว้นะ ค่อยๆ ฝึกสมาธิ ฝึกสติเอาไว้ให้ดี แยกธาตุแยกขันธ์ให้ชำนาญ ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นในชีวิต จะมีความสุขอยู่ได้ มีความสุขอยู่กับปัจจุบัน ไม่ใช่คร่ำครวญถึงความสุขในอดีต ไม่ได้เพ้อฝันถึงความสุขในอนาคต มีความสุขในขณะนี้แหละ ไม่ต้องรอว่าตายแล้ว ไปนิพพานแล้วมีความสุข เนี่ยฝึกไปนะ ค่อยๆ ฝึก หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโช วัดสวนสันติธรรม ศรีราชาอยู่คนเดียวให้ได้

อยู่คนเดียวให้ได้

[ครูบาอาจารย์] แต่ละองค์ๆ เห็นท่านนะ ไม่เหมือนฆราวาส

ฆราวาสอายุเยอะขึ้น แค่เกษียณอายุก็แย่แล้วหล่ะ
เกษียณอายุ ใจก็เศร้าหมองแล้ว
เคยมีอำนาจ ก็ไม่มี รายได้ก็ลดลง อะไรอย่างนี้
ลำบาก กลุ้มใจ กลุ้มใจแล้วก็เลยคิดมาก

ทำไมลูกไม่มาเยี่ยม หลานไม่มาเยี่ยม โกรธมันอีก
พอมันมาก็ด่ามัน
มันก็ยิ่งกลัวหนักใหญ่ มันไม่มาเลย คราวนี้
ไม่มาก็เที่ยวด่ามันลับหลังอีก
ใจเต็มไปด้วยโทสะ ไม่มีความสุข

พวกเราเตรียมตัวไว้นะ พวกเราวันข้างหน้าตอนที่เราแก่
มันไม่มีแล้ว ระบบครอบครัวแบบโบราณ
มันอยู่ตัวคนเดียวแทบทั้งนั้น
อยู่กันสองคน อยู่คนเดียว

วันข้างหน้า เราจะเหงา เราจะว้าเหว่ ถ้าเราภาวนาไม่เป็น
เหมือนพวกฝรั่งแก่ๆ ถึงมีเงินก็เหงา
คุยกับหมา คุยกับแมวไปวันๆ
คุยกับคนไม่ได้ ไม่มีใครคุยด้วย
ฝรั่งมันต่างคนต่างอยู่
……….

วันข้างหน้า พวกเราอาจจะเหงามากนะ
เราจะต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ต้องฝึก
ที่จริงเราไม่ได้อยู่คนเดียว เราอยู่กับธรรมะได้
หายใจออกรู้สึกตัว หายใจเข้ารู้สึกตัว
เราอยู่กับลมหายใจ
เราก็มีความสุขของเราแล้วหล่ะ

จะเจ็บ จะป่วย จะแก่ ทุพพลภาพ จะยากจน
เราก็มีความสุขอยู่
หายใจอยู่ ก็มีความสุขอยู่แล้ว
ลมหายใจนี่ไม่ได้ซื้อใครมา
พยายามหายใจนะ อย่าพยายามหยุดเร็วนัก
หายใจไป หายใจมีความสุขไป
เราก็อยู่ของเราได้

บางคนหวังว่ามีลูก ลูกจะเลี้ยง
หลวงพ่อสังเกตมาเยอะนะ
คนที่ต้องพึ่งคนอื่นจริงๆ
ถ้าไม่ป่วยนะ ถ้าอยู่ไปตามธรรมชาตินี่
อายุ 90 ปี ยังพอช่วยตัวเองได้เลย
วันเวลาที่ต้องพึ่งคนอื่นจริงๆ ไม่มากนักหรอก

บางคนเลี้ยงลูกไว้ หวังว่าจะพึ่งนะ
ลูกมันตายก่อน เอาหลานมาให้เราเลี้ยงต่อ
อย่างนี้ก็มีนะ
งั้นความคิดว่าจะไปพึ่งคนอื่น
พึ่งสิ่งอื่นอะไรอย่างนี้ … พึ่งยาก
เราพึ่งธรรมะของเรา

อย่างน้อยร่างกายเราลำบาก
เราอดอยากยากจน ใจเราผ่องใส ใจเรามีความสุข เราอยู่ของเราได้ ช่วยตัวเองได้ ไม่น้อยเนื้อต่ำใจ ไม่เสียใจ
เรามีความสุข
มันอิ่มอกอิ่มใจว่าชีวิตนี้ ไม่ได้สูญเปล่า

เตรียมไว้เลยนะ เตรียมตัวไว้
คนรุ่นเราได้เจอแน่ๆ เลย
การที่จะต้องอยู่แบบนั้น
……….

ฝึกไว้นะ ค่อยๆ ฝึกสมาธิ ฝึกสติเอาไว้ให้ดี
แยกธาตุแยกขันธ์ให้ชำนาญ
ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นในชีวิต จะมีความสุขอยู่ได้
มีความสุขอยู่กับปัจจุบัน
ไม่ใช่คร่ำครวญถึงความสุขในอดีต
ไม่ได้เพ้อฝันถึงความสุขในอนาคต

มีความสุขในขณะนี้แหละ
ไม่ต้องรอว่าตายแล้ว ไปนิพพานแล้วมีความสุข
เนี่ยฝึกไปนะ ค่อยๆ ฝึก

หลวงพ่อปราโมทย์ ปาโมชโช
วัดสวนสันติธรรม ศรีราชาอยู่คนเดียวให้ได้