สมัยผมอยู่ชั้นประถม ผมเคยถามแม่ว่า
“แม่ ช่วงนี้สมเด็จย่าไปไหน ไม่เห็นในข่าวเลย”
แม่ตอบว่า ท่านไม่สบาย ต้องพักรักษาตัว
ไม่นาน...ก็มีข่าวท่านเสด็จสวรรคต
ตอนนั้นยังเด็ก จำได้ว่าไม่ได้เศร้ามากนัก
แต่ที่บ้านเสียใจกันมาก...
สมเด็จย่า ค่อยๆเลือนหายไปจากความทรงจำของผม
โตขึ้นมาสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
พ่อกับแม่ไปรับกลับบ้าน เลยพาไปเที่ยวพระตำหนักดอยตุง
ได้อ่านเรื่องราวหลายอย่างจากที่นั่น
สมเด็จย่า กลับเข้ามาอยู่ในสำนึกของผมอีกครั้ง
พอเข้ามาทำงานที่กรุงเทพ
วันที่ว่าง ผมจะไปนั่งอยู่ร้านกาแฟดอยตุงที่สวนลุมไนท์เสมอ
นี่ไม่ได้ค่าโฆษณานะ!
ชอบไปนั่ง เพราะรู้สึกว่าเป็นเมล็ดพันธุ์ที่สมเด็จย่าสร้างไว้
เป็นร้านของย่า นั่งแล้วอุ่นสบาย
ได้อ่านชีวิตของท่าน รู้จักท่าน
ผ่านตัวหนังสือ ผ่านเรื่องเล่า และสารคดีเก่าๆ
...ผมรักและนับถือท่านสุดหัวใจในวัยที่ช้าไปนิด^^
ถ้าเดินทางย้อนเวลากลับไปตอนเด็กได้
จะไปกระซิบข้างหูตัวเองว่า...
“ตัวฉันเอ๋ย เจ้าเรียนรู้ค้นหาอะไรเสียมากมาย
จงดูเถิด ตำราที่มีชีวิตเดินให้เห็นไม่แหนงหน่าย
สักวันนางฟ้าเทวดาเหล่านั้นจะวางวาย
เจ้าจะเสียดายที่เปิดตำราช้าเกินไป”
-----
๑๘ กรกฏาคม ๒๕๖๐ วันคล้ายวันสวรรคตสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ปีที่ ๒๒
-----
#จิ๊บ #สื่อสารสร้างสุข #Happytalk
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น