นานแค่ไหนแล้ว ที่การพูดคุยกับใครสักคน...อาจจะเป็นเพื่อน คนรัก คนใกล้ชิด สามารถทำให้คุณรู้สึกอบอุ่นใจ ปลอดภัย และมีความหวัง
คุณคิดว่าจะมีใครพยายามเข้าใจสิ่งที่คุณพูดบ้างไหม หรือ คุณสามารถพูดสิ่งที่ลึกๆ อยากจะพูดจริง ๆ ออกไปได้หรือไม่?
- - -
เราไม่เคยปรารถนาความโดดเดี่ยว
แต่ทุกวันนี้ เรากำลังเดียวดาย
แยกแตกกระจัดกระจายออกจากกันและกัน
อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
เราเร่งรีบใช้ชีวิตด้วยความเร็วแบบบ้าระห่ำ
หมุนคว้างถอยห่างจากกันไปเรื่อย ๆ
เราแสวงหาไออุ่น
เพื่อปลอบประโลมใจจากทุกสิ่ง
ยกเว้นจากเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...
เราถูกยุยงให้รักใคร่ในวัตถุมากกว่าผู้คน...
จะเป็นอย่างไร หากเราหันกลับมา
ฟังความเดือดเนื้อร้อนใจของกันและกัน
หันกลับมารับฟังว่าอะไร
คือพลังหรือความหวังของเรา
หันกลับมารับฟังถึงความปรารถนา
ความกลัว คำภาวนา
และเรื่องราวของลูกหลานกันและกัน
หากเพียงจะเริ่มต้นหันกลับมา
รับฟังกันและกันอีกครั้ง
ด้วยบทสนทนาที่เรียบง่าย ซื่อตรง
และเคารพต่อความเป็นมนุษย์
ไม่ใช่การคุยเพื่อประนีประนอม
ต่อรอง แก้ปัญหา โต้แย้ง หรือประชาสัมพันธ์
แต่เป็นบทสนทนาเรียบง่าย
เปี่ยมไปด้วยความสัตย์จริง
ซึ่งเราแต่ละคนจะมีโอกาสได้พูด มีผู้รับฟังเรา
และเราต่างรับฟังกันและกันอย่างตั้งอกตั้งใจ
เราจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้
เรียบเรียงจาก "หันหน้าเข้าหากัน" มาร์กาเร็ต เจ วีตเลย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น