ปลาใหญ่กับปลาเล็ก ในทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลนั้น ตามธรรมชาติก็จะมีพวกสัตว์น้ำ ต่าง ๆ อาศัยรวมกันอยู่อย่างมากมาย จนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว และก็แน่นอนที่ในท้องทะเลนั้น จะมีพวกปลาชนิดต่างๆกำเนิด ขึ้น และพวกปลาเหล่านั้นโดยทั่วไปก็จะมาอยู่รวมๆ กันเป็นฝูง ๆ ปลาในเรื่องนี้ก็เช่นเดียวกัน ได้มีปลาตัวใหญ่ที่มีนิสัยตะกะตะกาม โลภมาก และเห็นแก่ตัวอย่างที่สุดอยู่ฝูงหนึ่ง พวกมันจะจับกลุ่ม รวมกันอย่างเหนียวแน่น คล้าย ๆ กับพวกนักเลงประจำท้องทะเล แห่งนั้นก็ไม่ปาน ว่ายออกหาอาหารไปเรื่อยๆ พอเจอฝูงปลาที่ตัว เล็กกว่าก็จะตรงเข้าแกล้งและพูดเบ่งบารมี และมักจะแขวะเอา เสมอๆว่า ”เจ้าปลาจิ๋ว เจ้าเคยได้ยินคำพังเพยที่ว่า ปลาใหญ่กินปลาเล็ก ไหมล่ะ! ฮ่าๆๆ ถ้าไม่อยากตายเร็ว ๆ ก็ถอยออกไป ให้ไกลๆ พวก หอย, กุ้ง, ปู และอาหารที่มีอยู่ทั่วทั้งบริเวณนี้เป็นของพวกข้า พวก เจ้าไม่มีสิทธิ์กิน หรอกวุ้ย ฮ่า ๆๆ” เจ้าปลาจิ๋วรีบตอบ “จ๊ะ ผู้ที่แข็งแรงกว่าย่อมอยู่ได้ ผู้ที่อ่อนแอย่อมต้องถูกกำจัด พวก เราเข้าใจดีจ๊ะ” ว่าแล้ว ก็รีบว่ายหนีหลบไปอยู่ใกลๆ ทุกฝูงไป ปลาใหญ่นั้นยิ่งนับวันก็ยิ่งเหิมเกริม บ้าอำนาจมากขึ้นทุกวัน และ เมื่ออาหารนั้นหากินได้อย่างง่าย เพราะไม่มีใครกล้ามาแย่ง พวก มันก็เลยยิ่งตัวใหญ่ขึ้นและอ้วนขึ้นจนจะกลายเป็นปลายักษ์เข้าไป ทุกที ๆ เลยทีเดียว ส่วนพวกปลาเล็กนั้นเมื่อโดนแย่งพวกอาหาร กินเสียจนหมด ไม่ค่อยได้กินอะไร จึงอยู่กันด้วยความหิวโซมา ตลอด นับวันก็จะยิ่งตัวเล็กลง ๆ และผอม จนเหลือแต่กระดูกทุก ตัวไป ก็ว่าได้…. และแล้วก็มีอยู่วันหนึ่ง ได้มีชาวประมงที่เห็นว่าแถวนี้ได้มีปลาว่าย มารวมกันอยู่อย่างมากมายจึงลงอวนเพื่อจับพวกปลาเหล่านั้น ฝูง ปลาต่าง ๆ และเจ้าปลาใหญ่ฝูงนั้นก็เช่นกัน ด้วยไม่ทันระวังตัวจึง ติดอวนของชาวประมงเสียแล้ว… พวกปลาต่าง ๆ ตกใจและพยา ยามว่ายหนีกันให้เป็นการใหญ่ เจ้าปลาใหญ่ตัวร้ายก็พยายาม ที่ จะว่ายหนีกัยเขาด้วยเหมือนกัน แต่ด้วยพวกเจ้าปลาใหญ่ตัวร้ายนั้นเพราะตัวของพวกมันใหญ่มาก อย่างกะปลายักษ์อย่างที่รู้ จึงไม่สามารถที่จะหนีไปทางไหนได้ เลย จึงจำต้องติดอวนของชาวประมงไปอย่างน่าสงสาร ส่วนฝูง ปลาเล็กนั้นด้วยตัวเล็กและผอมกันจนจะเหลือแต่กระดูก จึงสา มารถว่ายลอดอวนออกมาได้อย่างง่ายดาย เจ้าปลาจิ๋วเมื่อหลุด รอดออกมาได้ก็ว่ายไปหาปลาใหญ่ที่ติดอวนอยู่และกำลังจะถูกยก ขึ้นไปสู่ด้านบนอยู่นั้นแล้วพูดว่า “ปลาใหญ่เอ๋ย ท่านคืออาหารของคน แต่เราไม่ใช่ เราดีใจที่อ่อน แอกว่าท่าน” นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "เล็กก็เล็กพริกขี้หนู ในบางกรณี การยินยอมเป็นผู้ที่ด้อยกว่านั้น อาจพ้นภัยได้อยู่เหมือนกัน“ ที่มา : http://www.suriyothai.ac.th/th/node/1036

ปลาใหญ่กับปลาเล็ก

ในทะเลที่กว้างใหญ่ไพศาลนั้น   ตามธรรมชาติก็จะมีพวกสัตว์น้ำ
ต่าง ๆ  อาศัยรวมกันอยู่อย่างมากมาย    จนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว
และก็แน่นอนที่ในท้องทะเลนั้น    จะมีพวกปลาชนิดต่างๆกำเนิด
ขึ้น  และพวกปลาเหล่านั้นโดยทั่วไปก็จะมาอยู่รวมๆ กันเป็นฝูง ๆ

ปลาในเรื่องนี้ก็เช่นเดียวกัน ได้มีปลาตัวใหญ่ที่มีนิสัยตะกะตะกาม
โลภมาก  และเห็นแก่ตัวอย่างที่สุดอยู่ฝูงหนึ่ง  พวกมันจะจับกลุ่ม
รวมกันอย่างเหนียวแน่น คล้าย ๆ กับพวกนักเลงประจำท้องทะเล
แห่งนั้นก็ไม่ปาน  ว่ายออกหาอาหารไปเรื่อยๆ พอเจอฝูงปลาที่ตัว
เล็กกว่าก็จะตรงเข้าแกล้งและพูดเบ่งบารมี     และมักจะแขวะเอา
เสมอๆว่า

”เจ้าปลาจิ๋ว   เจ้าเคยได้ยินคำพังเพยที่ว่า   ปลาใหญ่กินปลาเล็ก
ไหมล่ะ! ฮ่าๆๆ   ถ้าไม่อยากตายเร็ว ๆ ก็ถอยออกไป ให้ไกลๆ พวก
หอย, กุ้ง, ปู และอาหารที่มีอยู่ทั่วทั้งบริเวณนี้เป็นของพวกข้า พวก
เจ้าไม่มีสิทธิ์กิน หรอกวุ้ย ฮ่า ๆๆ”
เจ้าปลาจิ๋วรีบตอบ
“จ๊ะ  ผู้ที่แข็งแรงกว่าย่อมอยู่ได้ ผู้ที่อ่อนแอย่อมต้องถูกกำจัด พวก
เราเข้าใจดีจ๊ะ”
ว่าแล้ว ก็รีบว่ายหนีหลบไปอยู่ใกลๆ ทุกฝูงไป 

ปลาใหญ่นั้นยิ่งนับวันก็ยิ่งเหิมเกริม  บ้าอำนาจมากขึ้นทุกวัน  และ
เมื่ออาหารนั้นหากินได้อย่างง่าย  เพราะไม่มีใครกล้ามาแย่ง  พวก
มันก็เลยยิ่งตัวใหญ่ขึ้นและอ้วนขึ้นจนจะกลายเป็นปลายักษ์เข้าไป
ทุกที ๆ เลยทีเดียว  ส่วนพวกปลาเล็กนั้นเมื่อโดนแย่งพวกอาหาร
กินเสียจนหมด   ไม่ค่อยได้กินอะไร   จึงอยู่กันด้วยความหิวโซมา
ตลอด   นับวันก็จะยิ่งตัวเล็กลง ๆ และผอม จนเหลือแต่กระดูกทุก
ตัวไป ก็ว่าได้….

และแล้วก็มีอยู่วันหนึ่ง ได้มีชาวประมงที่เห็นว่าแถวนี้ได้มีปลาว่าย
มารวมกันอยู่อย่างมากมายจึงลงอวนเพื่อจับพวกปลาเหล่านั้น ฝูง
ปลาต่าง ๆ และเจ้าปลาใหญ่ฝูงนั้นก็เช่นกัน ด้วยไม่ทันระวังตัวจึง
ติดอวนของชาวประมงเสียแล้ว… พวกปลาต่าง ๆ ตกใจและพยา
ยามว่ายหนีกันให้เป็นการใหญ่   เจ้าปลาใหญ่ตัวร้ายก็พยายาม ที่
จะว่ายหนีกัยเขาด้วยเหมือนกัน

แต่ด้วยพวกเจ้าปลาใหญ่ตัวร้ายนั้นเพราะตัวของพวกมันใหญ่มาก
อย่างกะปลายักษ์อย่างที่รู้     จึงไม่สามารถที่จะหนีไปทางไหนได้
เลย  จึงจำต้องติดอวนของชาวประมงไปอย่างน่าสงสาร  ส่วนฝูง
ปลาเล็กนั้นด้วยตัวเล็กและผอมกันจนจะเหลือแต่กระดูก     จึงสา
มารถว่ายลอดอวนออกมาได้อย่างง่ายดาย     เจ้าปลาจิ๋วเมื่อหลุด
รอดออกมาได้ก็ว่ายไปหาปลาใหญ่ที่ติดอวนอยู่และกำลังจะถูกยก
ขึ้นไปสู่ด้านบนอยู่นั้นแล้วพูดว่า
“ปลาใหญ่เอ๋ย  ท่านคืออาหารของคน แต่เราไม่ใช่  เราดีใจที่อ่อน
แอกว่าท่าน”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
"เล็กก็เล็กพริกขี้หนู  ในบางกรณี   การยินยอมเป็นผู้ที่ด้อยกว่านั้น
อาจพ้นภัยได้อยู่เหมือนกัน“

ที่มา : http://www.suriyothai.ac.th/th/node/1036