“โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่ง”
มีชายหนุ่มคนหนึ่ง มักจะบ่นว่าตัวเองแสนจะจน และเที่ยวระบายความทุกข์กับคนอื่นอยู่เสมอ
"เออ จะวิเศษเพียงไหนหนอ ถ้าฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งถึงเวลานั้น ฉันก็จะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย"
เขามักจะพูดเช่นนี้พร้อมกับทอดถอนใจ
วันหนึ่ง มีช่างหินผู้ชราเดินผ่านหน้าบ้านของชายหนุ่มก็ได้ยินคำพูดดังกล่าวของชายหนุ่มช่างหิน จึงถามเขาว่า
"เจ้าทำไมจะต้องระบายทุกข์เช่นนี้? เจ้ามีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่อยู่แล้วนี่"
"ฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่?"
ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง
"ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้อยู่ที่ไหนกันล่ะ?"
"ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้คือดวงตาของเจ้า เจ้ายินดีจะขายดวงตาคู่นี้ของเจ้าไหม? เจ้าต้องการขายเท่าไร?"
ชายชราถาม
"พูดอะไรนะ?"
ชายหนุ่มพูดด้วยความประหลาดใจยิ่ง
" ไม่ว่าท่านจะใช้ของมีค่าอะไร ก็ไม่อาจแลกดวงตาของฉันได้หรอก?"
"ดี"
ช่างหินผู้ชราพูด
"ถ้างั้นตัดมือทั้งสองข้างของเจ้ามา สองมือของเจ้าก็สามารถแลกทองได้ไม่น้อยทีเดียว"
"ไม่ ฉันไม่อาจเอามือของฉันไปแลกกับทอง"
ชายหนุ่มกล่าว
"บัดนี้ เจ้าควรจะเข้าใจแล้วละซี เจ้าก็จะร่ำรวยมากมิใช่หรือ?"
ช่างหินผู้ชรากล่าว
"แล้วทำไมเจ้ายังจะไปเที่ยวระบายทุกข์กับคนอื่นอีกละ?
เจ้าจงเชื่อฉันเถอะ โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงยิ่ง
ก็คือ ร่างกายที่สมบูรณ์ สุขภาพที่และแรง
ซึ่งไม่ว่าจะใช้เงินทองมากน้อยเพียงไร
ก็ไม่อาจซื้อได้ และถ้ามีสิ่งเหล่านี้
รวมกับปัญญา จะหาทรัพย์นอกกายอีกซักเท่าไหร่ก็ย่อมได้"
เมื่อชายชราพูดจบก็เดินจากไป
Cr. นายเศก เล่านิทาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น