หญิงคนหนึ่ง เฝ้าพรรณาถึงความทุกข์ยากลำบากของตนเองไม่เลิกไม่รา ....... พระอาจารย์จึงพูดขึ้นว่า ....... “ความทุกข์ของเจ้านั้น! มากมายเสียจริงๆ นะ” “เจ้าค่ะ คนอื่นสาธยายความทุกข์อย่างมากใช้เวลาแค่สามวันสามคืน แต่ฉันคงต้องใช้เวลาสามปี” .......... หญิงสาวได้กล่าวตอบ “แล้วที่ว่าทุกข์ยากลำบากนั้นน่ะ มันตอนไหนรึ” ........ อาจารย์ถาม “เมื่อหลายปีก่อนเจ้าค่ะ” .......... หญิงสาวได้ตอบกลับ อาจารย์ ก็ได้พูดขึ้นว่า ........... “นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วมิใช่รึ ? เหตุไฉน !! จึงยึดไว้ ไม่ปล่อยวางเสียล่ะ” พระอาจารย์ หยุดสักครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า ........ “อุจจาระที่เจ้าถ่ายออกมานั้น! เหม็นหรือไม่” “ก็ต้องเหม็นสิคะ” ........ หญิงสาวตอบ !! อาจารย์ ก็ได้ถามต่ออีกว่า ....... “แล้วตอนนี้อุจจาระไปไหนแล้วล่ะ” “พอถ่ายเสร็จก็ต้องราดน้ำทิ้งไปสิเจ้าคะ” ........ หญิงสาวตอบ อาจารย์ จึงถามว่า ....... “แล้วทำไมไม่เอามันห่อเก็บไว้กับตัวล่ะ!! พอพบใครก็เอามันออกมาเล่าให้เขาฟังว่า ... ฉันเคยรู้สึกว่าอุจจาระพวกนี้เหม็นมาก” หญิงสาวอุทานขึ้นมาว่า ...... “โอ้ว !!!! นั่นมันช่างน่าคลื่นไส้” อาจารย์ จึงได้เมตตาต่ออีกว่า ........ ถูกแล้ว ความลำบากทุกข์ยากก็เช่นกัน มันก็ผ่านไปแล้ว การระลึกถึงแล้ว เอาแต่คร่ำครวญนั้น ! ก็เหมือนการเอาอุจจาระออกมาให้ผู้อื่นดู ตัวเองเหม็นยังไม่พอ ยังจะทำให้ผู้อื่นต้องดมความเหม็นด้วยรึ !! ฟังเข้าใจหรือยัง ? ” หญิงสาวจึงเกิด "ปัญญา" ขึ้น จึงกล่าวตอบพระอาจารย์ว่า ....... “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ” อาจารย์เมตตาว่า ....... “ถ้าเช่นนั้น! วันหลังยังจะคร่ำครวญอีกไหมนี่” หญิงสาวตอบ .... “ไม่แล้วเจ้าค่ะ” ............. “จงจำเอาไว้ ยิ่งพรรณาก็ยิ่งทุกข์” ...........

หญิงคนหนึ่ง เฝ้าพรรณาถึงความทุกข์ยากลำบากของตนเองไม่เลิกไม่รา .......

พระอาจารย์จึงพูดขึ้นว่า ....... “ความทุกข์ของเจ้านั้น! มากมายเสียจริงๆ นะ”

“เจ้าค่ะ คนอื่นสาธยายความทุกข์อย่างมากใช้เวลาแค่สามวันสามคืน แต่ฉันคงต้องใช้เวลาสามปี” .......... หญิงสาวได้กล่าวตอบ

“แล้วที่ว่าทุกข์ยากลำบากนั้นน่ะ มันตอนไหนรึ” ........ อาจารย์ถาม

“เมื่อหลายปีก่อนเจ้าค่ะ” .......... หญิงสาวได้ตอบกลับ

อาจารย์ ก็ได้พูดขึ้นว่า ........... “นั่นมันเป็นอดีตไปแล้วมิใช่รึ ? เหตุไฉน !! จึงยึดไว้ ไม่ปล่อยวางเสียล่ะ”

พระอาจารย์ หยุดสักครู่หนึ่ง แล้วพูดต่อว่า ........ “อุจจาระที่เจ้าถ่ายออกมานั้น! เหม็นหรือไม่”

“ก็ต้องเหม็นสิคะ” ........ หญิงสาวตอบ !!

อาจารย์ ก็ได้ถามต่ออีกว่า ....... “แล้วตอนนี้อุจจาระไปไหนแล้วล่ะ”

“พอถ่ายเสร็จก็ต้องราดน้ำทิ้งไปสิเจ้าคะ” ........ หญิงสาวตอบ

อาจารย์ จึงถามว่า ....... “แล้วทำไมไม่เอามันห่อเก็บไว้กับตัวล่ะ!! พอพบใครก็เอามันออกมาเล่าให้เขาฟังว่า ... ฉันเคยรู้สึกว่าอุจจาระพวกนี้เหม็นมาก”

หญิงสาวอุทานขึ้นมาว่า ...... “โอ้ว !!!! นั่นมันช่างน่าคลื่นไส้”

อาจารย์ จึงได้เมตตาต่ออีกว่า ........

ถูกแล้ว ความลำบากทุกข์ยากก็เช่นกัน มันก็ผ่านไปแล้ว การระลึกถึงแล้ว เอาแต่คร่ำครวญนั้น ! ก็เหมือนการเอาอุจจาระออกมาให้ผู้อื่นดู ตัวเองเหม็นยังไม่พอ ยังจะทำให้ผู้อื่นต้องดมความเหม็นด้วยรึ !! ฟังเข้าใจหรือยัง ? ”

หญิงสาวจึงเกิด "ปัญญา" ขึ้น จึงกล่าวตอบพระอาจารย์ว่า ....... “เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

อาจารย์เมตตาว่า .......

“ถ้าเช่นนั้น! วันหลังยังจะคร่ำครวญอีกไหมนี่”

หญิงสาวตอบ .... “ไม่แล้วเจ้าค่ะ”

............. “จงจำเอาไว้ ยิ่งพรรณาก็ยิ่งทุกข์” ...........