#สิ่งที่เรียกว่าความงดงาม พศิน อินทรวงค์ ความงามคือภาพสะท้อนจากเบื้องลึกของท่าน จิตของท่านคือเมล็ดพันธุ์ แล้วเมล็ดพันธุ์ของท่านก็ค่อยๆ เคลื่อนไหว แตกหน่อ แผ่ขยายออกมาเป็นราก กิ่ง ก้าน ใบ ดอก ส่วนผลที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่ท่านเห็น ผ่านอายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย เขย่ารวมกับสัญญาหมายรู้ในกาลก่อน เกิดเป็นรูป เป็นนาม เป็นก้อนเมฆ หนวดเต่า ผักบุ้ง น้ำตาล ยามเช้า ยามบ่าย ยามสาย และตะวันตกดิน ก้อนหินจะสวยหรือไม่ ท่านก็มีคำตอบของท่านอยู่แล้ว มันไม่ได้อยู่ที่ก้อนหิน แต่อยู่ที่ท่าน ที่จริงแล้วท่านไม่จำเป็นเห็นว่าโลกนี้สวยงาม เพียงเห็นโลกอย่างที่มันเป็นนั่นแหละความงาม ความงามที่เอาแต่ใจคือสิ่งทำลายความงาม ท่านไม่อาจทำให้ความงามเกิดขึ้น ท่านเพียงเป็นผู้บ่มเพาะความงามเท่านั้น ท่านไม่ได้ทำให้ดอกไม้ผลิบาน ท่านเป็นเพียงผู้รดน้ำ พรวนดินดอกไม้เท่านั้น ท่านสร้างความสวยได้ แต่มิอาจสร้างความงามได้ มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่สร้างความงามให้เกิดขึ้น ดังนั้นท่านต้องเปิดทางให้พระเจ้า เป็นผู้สร้างความงามผ่านตัวตนของท่าน ท่านอาจเป็นผู้วาดนางอัปสร ท่านลงสีพร้อมสรรพไว้ทุกอย่าง ส่วนแววตาของนาง ท่านต้องรอให้พระผู้เป็นเจ้ามาสรรค์สร้าง ความงดงามของโลกมิได้อยู่ภายนอก แต่อยู่ห่างออกไปจากจิตวิญญาณประมาณสองเซนติเมตร ท่านต้องขุดไปที่สมองของท่าน ตรงนี้ท่านจะเห็นความสวย ความสวยมีอยู่มากมายในสมอง แต่ถ้าท่านต้องการความงาม ท่านยังต้องขุดลงไปอีก ผ่านไปยังจิตสำนึก ผ่านไปยังจิตใต้สำนึก ตรงจิตใต้สำนึกนี่เองที่มีความงามอยู่พอสมควร แต่ความงามในส่วนนี้ก็ยังนับว่าน้อย ทั้งเป็นความงามที่ถูกเจือไปด้วยความสวย มันยังไม่ใช่ความงามแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ท่านยังต้องขุดต่อไปจนถึงจิตไร้สำนึก ความงามเริ่มงามมากขึ้น แต่ยังไม่มากที่สุด ท่านต้องขุดต่อไปจนถึงจิตประภัสสร ท่านจึงค้นพบความงามที่แท้จริง เมื่อท่านค้นพบแล้ว ท่านก็ไม่อาจอธิบายใดๆ ได้อีก เพราะความงามที่แท้จริงนั้น คงเป็นความงามที่ภาษาคนไม่อาจข้ามผ่าน ****************************************************** ติดต่องานบรรยาย(วิทยากร) / ติดตามผลงานหนังสือ หรือติดตามอ่านบทความดีๆ ก็สามารถเข้ามาได้ที่ เพจ พศิน อินทรวงค์ (กรุณาพิมพ์เป็นภาษาไทยนะครับ) https://www.facebook.com/talktopasin2013 **************************************************

#สิ่งที่เรียกว่าความงดงาม
พศิน อินทรวงค์

ความงามคือภาพสะท้อนจากเบื้องลึกของท่าน
จิตของท่านคือเมล็ดพันธุ์
แล้วเมล็ดพันธุ์ของท่านก็ค่อยๆ เคลื่อนไหว
แตกหน่อ แผ่ขยายออกมาเป็นราก กิ่ง ก้าน ใบ ดอก
ส่วนผลที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่ท่านเห็น
ผ่านอายตนะ ตา หู จมูก ลิ้น กาย
เขย่ารวมกับสัญญาหมายรู้ในกาลก่อน
เกิดเป็นรูป เป็นนาม
เป็นก้อนเมฆ หนวดเต่า ผักบุ้ง
น้ำตาล ยามเช้า ยามบ่าย
ยามสาย และตะวันตกดิน

ก้อนหินจะสวยหรือไม่
ท่านก็มีคำตอบของท่านอยู่แล้ว
มันไม่ได้อยู่ที่ก้อนหิน แต่อยู่ที่ท่าน
ที่จริงแล้วท่านไม่จำเป็นเห็นว่าโลกนี้สวยงาม
เพียงเห็นโลกอย่างที่มันเป็นนั่นแหละความงาม

ความงามที่เอาแต่ใจคือสิ่งทำลายความงาม
ท่านไม่อาจทำให้ความงามเกิดขึ้น
ท่านเพียงเป็นผู้บ่มเพาะความงามเท่านั้น

ท่านไม่ได้ทำให้ดอกไม้ผลิบาน
ท่านเป็นเพียงผู้รดน้ำ พรวนดินดอกไม้เท่านั้น
ท่านสร้างความสวยได้ แต่มิอาจสร้างความงามได้
มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่สร้างความงามให้เกิดขึ้น
ดังนั้นท่านต้องเปิดทางให้พระเจ้า
เป็นผู้สร้างความงามผ่านตัวตนของท่าน

ท่านอาจเป็นผู้วาดนางอัปสร
ท่านลงสีพร้อมสรรพไว้ทุกอย่าง
ส่วนแววตาของนาง
ท่านต้องรอให้พระผู้เป็นเจ้ามาสรรค์สร้าง

ความงดงามของโลกมิได้อยู่ภายนอก
แต่อยู่ห่างออกไปจากจิตวิญญาณประมาณสองเซนติเมตร
ท่านต้องขุดไปที่สมองของท่าน
ตรงนี้ท่านจะเห็นความสวย
ความสวยมีอยู่มากมายในสมอง
แต่ถ้าท่านต้องการความงาม ท่านยังต้องขุดลงไปอีก
ผ่านไปยังจิตสำนึก ผ่านไปยังจิตใต้สำนึก
ตรงจิตใต้สำนึกนี่เองที่มีความงามอยู่พอสมควร
แต่ความงามในส่วนนี้ก็ยังนับว่าน้อย
ทั้งเป็นความงามที่ถูกเจือไปด้วยความสวย
มันยังไม่ใช่ความงามแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์

ท่านยังต้องขุดต่อไปจนถึงจิตไร้สำนึก
ความงามเริ่มงามมากขึ้น แต่ยังไม่มากที่สุด
ท่านต้องขุดต่อไปจนถึงจิตประภัสสร
ท่านจึงค้นพบความงามที่แท้จริง

เมื่อท่านค้นพบแล้ว ท่านก็ไม่อาจอธิบายใดๆ ได้อีก
เพราะความงามที่แท้จริงนั้น
คงเป็นความงามที่ภาษาคนไม่อาจข้ามผ่าน

******************************************************

ติดต่องานบรรยาย(วิทยากร) / ติดตามผลงานหนังสือ
หรือติดตามอ่านบทความดีๆ ก็สามารถเข้ามาได้ที่
เพจ พศิน อินทรวงค์ (กรุณาพิมพ์เป็นภาษาไทยนะครับ)
https://www.facebook.com/talktopasin2013
**************************************************