คำสัญญา เมื่อคืน ตอนที่ผมดูทีวีอยู่กับแม่ ท่านชี้ไปที่ภาพเครื่องบินในทีวีแล้วก็พูดว่า “ตอนที่ลูกเป็นเด็ก ลูกเคยบอกแม่ว่าจะซื้อเครื่องบินให้แม่ อยากจะไปไหนก็ไปได้ตามใจชอบ” “ผมพูดอย่างนั้นเหรอครับแม่ ผมจำไม่ได้เลย” ผมสงสัยในสิ่งที่แม่บอก เรื่องราวในตอนเด็กๆของผม แม่ยังจำได้ดีขนาดนั้นเลยหรือ? แม่หันมามองผม แล้วก็พูดสิ่งที่ท่านบอกว่าผมเคยสัญญากับท่านไว้อย่างไม่มีตกหล่น ... ตอนที่ผมอายุได้8ขวบ เด็กชายข้างบ้านสอบได้คะแนนดีกว่าผม แม่ของเด็กข้างบ้านโอ้อวดสรรพคุณของลูกชายไปทั่วซอย ตอนนั้นแม่มองผมด้วยสายตาผิดหวัง ผมรู้สึกฮึดขึ้นมาและบอกกับแม่ด้วยความน้อยใจว่า “แม่คอยดูก็แล้วกัน หนูจะสอบให้ได้ที่หนึ่งทุกครั้งเลย ให้แม่หน้าบานไปทั้งซอยเลย คอยดูสิ” ... ตอนที่อายุได้ 18 ปี ผมสอบติดมหาลัยทางภาคใต้ แม่ช่วยเก็บกระเป๋าให้ผมไปพลางสอนไปพลางว่าให้ตั้งใจเรียน อย่าได้เอาแต่คบหาเพื่อนสาว จนทำให้การเรียนเสียหาย ตอนนั้นผมตบที่อกของตัวเองและบอกแม่ไปว่า “แม่เก็บความกลัวไว้ในใจของแม่เถอะ ผมจะไม่มีแฟนตอนเรียนเป็นอันขาด!” ... หลังจากเรียนจบ ผมก็หางานทำอยู่ที่ภาคใต้ ระยะทางจากใต้ถึงภาคกลางมันไกลนับพันโล เวลาที่จะกลับบ้านมันก็น้อยลงตามไปด้วย แม่โทรหาผมอาทิตย์ละ1ครั้ง ด้วยคำถามเดิมๆ ทำงานเหนื่อยไหม? สุขภาพเป็นยังไงบ้าง? กลัวว่าผมจะปล่อยปะละเลยตัวเอง และทุกครั้ง ผมก็จะบอกแม่ไปไปอย่างนี้ว่า “แม่ เดี๋ยววันหยุดยาวผมจะขึ้นไปหาแม่นะ” ... พอแม่พูดมาถึงตอนนี้ ผมก็นึกขึ้นได้ว่า ช่วงใกล้ๆนี้ผมก็ได้สัญญากับแม่เรื่องหนึ่ง น่าจะประมาณสักเดือนหนึ่งเห็นจะได้ ผมสัญญากับแม่ว่า “แม่ ถ้าผมมีเวลาผมจะพาแม่มาเที่ยวสงขลานะ ผมจะพาแม่ไปแหลมสนอ่อน แหลมสมิหลา เขาตังกวน ฯลฯ แม่เตรียมสุขภาพให้ดีล่ะ!” จากนั้นอีกประมาณครึ่งเดือน ผมก็บอกแม่อีกว่า “แม่ ผมเห็นเสื้อในเน็ตส๊วยสวย ถ้าแม่ใส่คงจะสวยน่าดูเลย เดี๋ยวถ้าผมซื้อแล้วผมจะส่งไปรษณีย์ไปให้นะ แม่รอรับล่ะ ใส่แล้วถ่ายรูปให้ผมดูด้วยนะแม่” และเมื่อวาน ผมก็บอกกับแม่อีกว่า “แม่ชอบกินผัดเปรี้ยวหวานเหรอครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนทำผัดเปรียวหวานกับเพื่อน รอแม่แก่ทำอาหารไม่ได้วันไหน ผมจะทำเปรียวหวานให้แม่กินทุกวันเลย” ... คำพูดเหล่านี้ ผมพูดได้อย่างคล่องปาก แต่สุดท้ายล่ะ? ผมไม่เคยสอบได้ที่หนึ่งเลยสักครั้งในชีวิต! ตอนเรียนมหาลัย ผมกินยาหมายจะฆ่าตัวตายเพราะแฟนบอกเลิก ดีที่เพื่อนพาไปล้างท้องทัน ไม่งั้นผมคงทำเรื่องที่น่าเสียใจไปตลอดชีวิต ช่วงหยุดยาวหลายครั้งผมก็ไม่เคยกลับไปเยี่ยมแม่เลยสักครั้ง แม่มักจะเดินเล่นหลังกินข้าวอยู่ทุกวัน ท่านเตรียมสุขภาพไว้เป็นอย่างดี แต่ผมก็ไม่เคยพาแม่ไปเที่ยวสงขลาเลยสักครั้ง เวลาเห็นเสื้อผ้าในเน็ตแม้จะอยากซื้อ แต่ก็กลัวว่าซื้อไปแล้วแม่จะใส่ไม่ได้ ก็เลยไม่เคยสั่งซื้อสักที รวมทั้งผัดเปรี้ยวหวาน มันก็แค่คำลวงพูดเพื่อให้แม่ชื่นใจเท่านั้นเอง เวลาจะทำก็ไปซื้อมาจากร้านอาหารให้แม่เอา ... พอผมนึกถึง ก็รู้สึกละอายใจเหลือเกิน เรามักจะสัญญากับพ่อหรือแม่อย่างคล่องปาก แต่กลับไม่ใส่ใจคำสัญญาเหล่านี้ไว้ในใจเลย ทุกคำสัญญาที่ลูกให้กับพ่อแม่ ล้วนเป็นความหวังของพ่อแม่ทั้งสิ้น อย่าปล่อยให้พ่อแม่ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า นุสนธิ์บุคส์

คำสัญญา
เมื่อคืน ตอนที่ผมดูทีวีอยู่กับแม่ ท่านชี้ไปที่ภาพเครื่องบินในทีวีแล้วก็พูดว่า
“ตอนที่ลูกเป็นเด็ก ลูกเคยบอกแม่ว่าจะซื้อเครื่องบินให้แม่ อยากจะไปไหนก็ไปได้ตามใจชอบ”
“ผมพูดอย่างนั้นเหรอครับแม่ ผมจำไม่ได้เลย”
ผมสงสัยในสิ่งที่แม่บอก เรื่องราวในตอนเด็กๆของผม แม่ยังจำได้ดีขนาดนั้นเลยหรือ?
แม่หันมามองผม แล้วก็พูดสิ่งที่ท่านบอกว่าผมเคยสัญญากับท่านไว้อย่างไม่มีตกหล่น
...
ตอนที่ผมอายุได้8ขวบ
เด็กชายข้างบ้านสอบได้คะแนนดีกว่าผม แม่ของเด็กข้างบ้านโอ้อวดสรรพคุณของลูกชายไปทั่วซอย ตอนนั้นแม่มองผมด้วยสายตาผิดหวัง ผมรู้สึกฮึดขึ้นมาและบอกกับแม่ด้วยความน้อยใจว่า
“แม่คอยดูก็แล้วกัน หนูจะสอบให้ได้ที่หนึ่งทุกครั้งเลย ให้แม่หน้าบานไปทั้งซอยเลย คอยดูสิ”
...
ตอนที่อายุได้ 18 ปี
ผมสอบติดมหาลัยทางภาคใต้ แม่ช่วยเก็บกระเป๋าให้ผมไปพลางสอนไปพลางว่าให้ตั้งใจเรียน อย่าได้เอาแต่คบหาเพื่อนสาว จนทำให้การเรียนเสียหาย ตอนนั้นผมตบที่อกของตัวเองและบอกแม่ไปว่า
“แม่เก็บความกลัวไว้ในใจของแม่เถอะ ผมจะไม่มีแฟนตอนเรียนเป็นอันขาด!”
...
หลังจากเรียนจบ ผมก็หางานทำอยู่ที่ภาคใต้ ระยะทางจากใต้ถึงภาคกลางมันไกลนับพันโล เวลาที่จะกลับบ้านมันก็น้อยลงตามไปด้วย แม่โทรหาผมอาทิตย์ละ1ครั้ง ด้วยคำถามเดิมๆ ทำงานเหนื่อยไหม? สุขภาพเป็นยังไงบ้าง? กลัวว่าผมจะปล่อยปะละเลยตัวเอง และทุกครั้ง ผมก็จะบอกแม่ไปไปอย่างนี้ว่า
“แม่ เดี๋ยววันหยุดยาวผมจะขึ้นไปหาแม่นะ”
...
พอแม่พูดมาถึงตอนนี้ ผมก็นึกขึ้นได้ว่า ช่วงใกล้ๆนี้ผมก็ได้สัญญากับแม่เรื่องหนึ่ง
น่าจะประมาณสักเดือนหนึ่งเห็นจะได้ ผมสัญญากับแม่ว่า
“แม่ ถ้าผมมีเวลาผมจะพาแม่มาเที่ยวสงขลานะ ผมจะพาแม่ไปแหลมสนอ่อน แหลมสมิหลา เขาตังกวน ฯลฯ แม่เตรียมสุขภาพให้ดีล่ะ!”
จากนั้นอีกประมาณครึ่งเดือน ผมก็บอกแม่อีกว่า
“แม่ ผมเห็นเสื้อในเน็ตส๊วยสวย ถ้าแม่ใส่คงจะสวยน่าดูเลย เดี๋ยวถ้าผมซื้อแล้วผมจะส่งไปรษณีย์ไปให้นะ แม่รอรับล่ะ ใส่แล้วถ่ายรูปให้ผมดูด้วยนะแม่”
และเมื่อวาน ผมก็บอกกับแม่อีกว่า
“แม่ชอบกินผัดเปรี้ยวหวานเหรอครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนทำผัดเปรียวหวานกับเพื่อน รอแม่แก่ทำอาหารไม่ได้วันไหน ผมจะทำเปรียวหวานให้แม่กินทุกวันเลย”
...
คำพูดเหล่านี้ ผมพูดได้อย่างคล่องปาก แต่สุดท้ายล่ะ?
ผมไม่เคยสอบได้ที่หนึ่งเลยสักครั้งในชีวิต!
ตอนเรียนมหาลัย ผมกินยาหมายจะฆ่าตัวตายเพราะแฟนบอกเลิก ดีที่เพื่อนพาไปล้างท้องทัน ไม่งั้นผมคงทำเรื่องที่น่าเสียใจไปตลอดชีวิต
ช่วงหยุดยาวหลายครั้งผมก็ไม่เคยกลับไปเยี่ยมแม่เลยสักครั้ง
แม่มักจะเดินเล่นหลังกินข้าวอยู่ทุกวัน ท่านเตรียมสุขภาพไว้เป็นอย่างดี แต่ผมก็ไม่เคยพาแม่ไปเที่ยวสงขลาเลยสักครั้ง
เวลาเห็นเสื้อผ้าในเน็ตแม้จะอยากซื้อ แต่ก็กลัวว่าซื้อไปแล้วแม่จะใส่ไม่ได้ ก็เลยไม่เคยสั่งซื้อสักที
รวมทั้งผัดเปรี้ยวหวาน มันก็แค่คำลวงพูดเพื่อให้แม่ชื่นใจเท่านั้นเอง เวลาจะทำก็ไปซื้อมาจากร้านอาหารให้แม่เอา
...
พอผมนึกถึง ก็รู้สึกละอายใจเหลือเกิน เรามักจะสัญญากับพ่อหรือแม่อย่างคล่องปาก แต่กลับไม่ใส่ใจคำสัญญาเหล่านี้ไว้ในใจเลย ทุกคำสัญญาที่ลูกให้กับพ่อแม่ ล้วนเป็นความหวังของพ่อแม่ทั้งสิ้น อย่าปล่อยให้พ่อแม่ผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นุสนธิ์บุคส์