หน้าที่ของ..คนรอ เวลาของคน..ที่รอ กับคนที่ขอให้รอ..ไม่เท่ากัน การรอคอย จะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อสิ่งที่ให้รอ มีคุณค่าพอที่จะรอ หาไม่แล้วอาจจะแค่เพียง เป็นการรั้งความเจ็บที่จะมาถึงตนในหัวใจ ซึ่งการจากลามันมีเหตุและผลอยู่ในตัวของมันเอง ซึ่งอาจจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของความรักที่ทุกคนต้องเคยเจอ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง การจากลาอาจจะเป็นเพียงบันไดขั้นหนึ่ง ที่ทำให้เห็นคุณค่าของการรอคอย และรางวัลของการรอคอยก็คือการได้พบและเจอ ในสิ่งที่ได้เฝ้ารอหรือมาเติมเต็ม บางสิ่งที่เคยขาดหายไป..ในอดีต หน้าที่..ของคนรอ..ทำได้แค่เพียงส่งผ่านความห่วงใยไปตามสายลม หวังให้สายลมพัดพาไปยังปลายทาง เผื่ออสักวันเขาคนนั้น ได้มายืนอยู่ใน..สายลมเดียวกัน หน้าที่..ของคนรอ..เฝ้านับเดือน ..นับวันเวลา เพื่อให้ทุกอย่างที่ห่างไกล ค่อยๆเข้ามาใกล้ๆหัวใจ จนสัมผัสได้ถึงอุ่นไอแห่ง..รักและห่วงหา หน้าที่ของคนรอ..ก็คงทำได้แค่เพียง รอคอย..ความหวังหนึ่ง ที่จะเป็นจริงเมื่อไรก็ยังไม่แน่ชัด แต่ก็ขอรอด้วยใจที่..มั่นคง ดั่งสุริยันรอจันทราเช่นทุกวัน ที่รอคอยการมาพบกันแม้เพียงเสี้ยววินาที..ก็อิ่มเอมสุขใจ ทว่าเมื่อช่วงเวลาแห่งการพลัดพรากและลาจากได้เข้ามาเยือน ไม่ช้าหรือเร็วสิ่งที่ทำได้คงมีเพียงการมีความสุขและให้คุณค่ากับสิ่งที่ยังมีอยู่ในทุกๆลมหายใจ เก็บทุกสิ่งดีๆ เก็บทุกๆความผูกพัน เก็บทุกๆความรู้สึกและความรักที่มอบให้ซึ่งกันและกัน ไว้ที่ตรงนั้น..ที่ฉันรอเธอ ซึ่งต้องเข้าใจและยอมรับว่า การลาจากและพลัดพราก มันคือองค์ประกอบส่วนหนึ่งในกระบวนการที่ทำให้การได้รักและรู้จักใครสักคนจบครบสมบูรณ์แบบ กาลเวลาทำให้หลายๆสิ่งผันแปรไปตามการเคลื่ยนไหวของมัน ไม่เว้นแม้แต่จิตใจของคนก็ย่อมมี การเปลื่ยนแปลงเช่นเดียวกับทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ และก็มีบางครั้งที่ความห่างไกล เข้ามาเป็นตัวแปรในจิตใจและความรู้สึกของคนนั้นๆ ทั้งยังไม่สามารถบอกได้ว่าการเปลื่ยนแปลงของใครบางคน อะไรบางสิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไร แต่กาลเวลาสามารถบอกได้ดีกว่าทุกสิ่งใดๆในโลก เพราะเวลาคือ กุญแจไขปริศนาแห่งการจากลาและพลัดพรากเพื่อที่จะตอกย้ำกระบวนการลาจาก ให้สมบูรณ์แบบอย่าง..ถาวรและตลอดกาล บางครั้งการทำหน้าที่ขอคนรอ ก็จำเป็นในบางที อาจจะเป็นการรออย่างไร้จุดหมาย อาจจะเป็นการรอที่เนิ่นนานก็คงได้แต่หวังอยู่ภายในใจลึกๆ ให้สิ่งที่กาลเวลาได้เคยนำจากไป หวนนำกุญแจกลับมาไขคืนสู่หัวใจอีกครั้ง แม้จะเป็นได้แค่เพียงความหวัง...ก็ยังดี “การจากลาทำให้เห็นคุณค่าของ..ใครบางคน ซึ่งคุณค่าของใครบางคนย่อมมีผลต่อหน้าที่ของ..คนรอ” หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า กวี บทเก่า

หน้าที่ของ..คนรอ

เวลาของคน..ที่รอ กับคนที่ขอให้รอ..ไม่เท่ากัน การรอคอย จะมีคุณค่าก็ต่อเมื่อสิ่งที่ให้รอ มีคุณค่าพอที่จะรอ หาไม่แล้วอาจจะแค่เพียง เป็นการรั้งความเจ็บที่จะมาถึงตนในหัวใจ

ซึ่งการจากลามันมีเหตุและผลอยู่ในตัวของมันเอง  ซึ่งอาจจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของความรักที่ทุกคนต้องเคยเจอ อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

การจากลาอาจจะเป็นเพียงบันไดขั้นหนึ่ง ที่ทำให้เห็นคุณค่าของการรอคอย และรางวัลของการรอคอยก็คือการได้พบและเจอ ในสิ่งที่ได้เฝ้ารอหรือมาเติมเต็ม บางสิ่งที่เคยขาดหายไป..ในอดีต

หน้าที่..ของคนรอ..ทำได้แค่เพียงส่งผ่านความห่วงใยไปตามสายลม
หวังให้สายลมพัดพาไปยังปลายทาง
เผื่ออสักวันเขาคนนั้น ได้มายืนอยู่ใน..สายลมเดียวกัน

หน้าที่..ของคนรอ..เฝ้านับเดือน ..นับวันเวลา
เพื่อให้ทุกอย่างที่ห่างไกล ค่อยๆเข้ามาใกล้ๆหัวใจ จนสัมผัสได้ถึงอุ่นไอแห่ง..รักและห่วงหา

หน้าที่ของคนรอ..ก็คงทำได้แค่เพียง รอคอย..ความหวังหนึ่ง
ที่จะเป็นจริงเมื่อไรก็ยังไม่แน่ชัด แต่ก็ขอรอด้วยใจที่..มั่นคง
ดั่งสุริยันรอจันทราเช่นทุกวัน ที่รอคอยการมาพบกันแม้เพียงเสี้ยววินาที..ก็อิ่มเอมสุขใจ

ทว่าเมื่อช่วงเวลาแห่งการพลัดพรากและลาจากได้เข้ามาเยือน ไม่ช้าหรือเร็วสิ่งที่ทำได้คงมีเพียงการมีความสุขและให้คุณค่ากับสิ่งที่ยังมีอยู่ในทุกๆลมหายใจ เก็บทุกสิ่งดีๆ เก็บทุกๆความผูกพัน เก็บทุกๆความรู้สึกและความรักที่มอบให้ซึ่งกันและกัน ไว้ที่ตรงนั้น..ที่ฉันรอเธอ

ซึ่งต้องเข้าใจและยอมรับว่า การลาจากและพลัดพราก มันคือองค์ประกอบส่วนหนึ่งในกระบวนการที่ทำให้การได้รักและรู้จักใครสักคนจบครบสมบูรณ์แบบ

กาลเวลาทำให้หลายๆสิ่งผันแปรไปตามการเคลื่ยนไหวของมัน ไม่เว้นแม้แต่จิตใจของคนก็ย่อมมี
การเปลื่ยนแปลงเช่นเดียวกับทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ และก็มีบางครั้งที่ความห่างไกล เข้ามาเป็นตัวแปรในจิตใจและความรู้สึกของคนนั้นๆ

ทั้งยังไม่สามารถบอกได้ว่าการเปลื่ยนแปลงของใครบางคน อะไรบางสิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไร แต่กาลเวลาสามารถบอกได้ดีกว่าทุกสิ่งใดๆในโลก เพราะเวลาคือ กุญแจไขปริศนาแห่งการจากลาและพลัดพรากเพื่อที่จะตอกย้ำกระบวนการลาจาก ให้สมบูรณ์แบบอย่าง..ถาวรและตลอดกาล

บางครั้งการทำหน้าที่ขอคนรอ ก็จำเป็นในบางที อาจจะเป็นการรออย่างไร้จุดหมาย
อาจจะเป็นการรอที่เนิ่นนานก็คงได้แต่หวังอยู่ภายในใจลึกๆ ให้สิ่งที่กาลเวลาได้เคยนำจากไป
หวนนำกุญแจกลับมาไขคืนสู่หัวใจอีกครั้ง แม้จะเป็นได้แค่เพียงความหวัง...ก็ยังดี

      
            “การจากลาทำให้เห็นคุณค่าของ..ใครบางคน ซึ่งคุณค่าของใครบางคนย่อมมีผลต่อหน้าที่ของ..คนรอ”
                                                                              
                                                                                
   หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า
                                                                                                  
       กวี  บทเก่า