#ลูกชอบแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ วันหนึ่งข้างหน้า เพื่อนจะเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของลูก เหมือนเป็นสมองที่สอง เป็นชีวิตจิตใจ เป็นโลกอีกใบ ที่อาจจะทำให้เราหาทางที่จะเข้าไปได้ยาก การที่ลูกจะเลือกมีเพื่อนที่ดีจึงเป็นสิ่งสำคัญ ที่พ่อแม่อยากให้ลูกได้พบ ได้เจอ และรักษามิตรภาพนั้นไว้ให้ยาวนาน เพื่อนแท้หายาก ใครๆก็รู้ ยิ่งเราเองคนเป็นพ่อแม่ กว่าจะมาถึงวันนี้ เราย่อมรู้ดีว่า ปริมาณ ไม่สำคัญเท่าคุณภาพ ถ้ามีเพื่อนที่ดี แม้มีแค่หนึ่งเดียว ก็ย่อมดีกว่า มีเพื่อนห้อมล้อมมากมาย แต่หาความจริงใจจากใครไม่ได้เลย แล้วถ้าลูกยังหาคนดีๆแบบนั้นมาเป็นเพื่อนไม่ได้ ก็สอนให้ลูกเป็นคนดีคนนั้นเสียก่อน เพราะเค้าก็น่าจะต้องเป็นคนที่โลกค้นหา แบบไหนล่ะ เพื่อนดีๆ ใช่คนที่เวลาอยู่ต่อหน้าเรา ทำดีตั้งร้อยแปดพันประการ แต่พอเราหันหลังแล้วยกมีดขึ้นมาปักเรา ที่เขาเรียกว่าแทงข้างหลัง หรือคนที่ ยกพู่กันระบายเราด้วยสีสันต่างๆ ตามแต่ที่เขาอยากจะแต่งแต้ม ใส่ร้ายป้ายสีเรา...เพื่อนแบบนี้ ถ้าลูกไม่อยากได้ ลูกก็จะต้องไม่เป็นด้วย เพื่อนที่เก่ง โชว์ฉลาดกว่า โชว์เหนือกว่า ทักษะเยี่ยม ฟอร์มดี เวลาเราเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ ถึงลูกจะเก่งแค่ไหน ก็ใช่ที่จะเล่นบอลครองบอลอยู่คนเดียว ไม่ใช่จะเลี้ยงบอลคนเดียว ไม่ส่งบอลให้เพื่อนๆได้เล่นด้วย ถึงจะทำได้ทุกตำแหน่ง ก็ต้องจ่ายบอลไป เป็นเพื่อนแบบนี้ ใครอยู่กับเราเขาก็ไม่มีความสุข และถึงเราจะสามารถยิงประตูได้ ถึงแม้จะชนะ แต่ก็เป็นความชัยชนะที่เดียวดาย กับเพื่อน... แพ้บ้าง ชนะบ้าง ก็อย่างนักกีฬา มิตรภาพ ยั่งยืนกว่าชัยชนะ หลายเท่านัก วันนึงอาจมีเพื่อนที่พูดหรือทำให้ลูกต้องเจ็บปวด ทำร้ายจิตใจ ให้เราต้องทุกข์ ใครมาทำร้ายเราก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา ถ้ามันเกิดขึ้นกับลูก ไม่ใช่หน้าที่ที่ลูกจะต้องไปค้นหาวิธีที่จะแก้แค้นเอาคืน ถ้าเราโดนหนามตำมือ เราเคยเจ็บแล้วใช่มั๊ย เรารู้แล้วว่าความรู้สึกเจ็บปวดทรมานนั้นเป็นอย่างไร ทำไมเราถึงจะต้องยื่นหนามไปให้คนอื่นต้องเจ็บ เรียนรู้จากสิ่งที่ได้รับ สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดี เราจะไม่ทำแบบนั้นกับคนอื่น แต่เขาทำแบบไม่ตั้งใจ ให้อภัยกันได้ แต่ถ้าเขาจงใจที่จะทำร้าย ทั้งๆที่รู้ว่าเราจะต้องเจ็บปวด และเป็นทุกข์ เรายังจะเลือกคบเขาเป็นเพื่อนอยู่ทำไม ลูกไม่จำเป็นต้องยืนกำหนามแหลมคมที่เขาคอยหยิบยื่นให้... เข้าใจที่แม่พูดใช่มั้ย ทะเลาะกับเพื่อนไม่ใช่เรื่องใหญ่ การถกเถียงกันเอาเหตุผลเป็นกรรมการในการตัดสิน ไม่เอาอารมณ์มาเป็นกองเชียร์ สุดท้าย ชั่งน้ำหนักดูว่า ทะเลาะกันถ้าลูกชนะแล้วได้อะไร ความสะใจ หรือความถูกต้อง ถ้าได้อย่างแรก ไม่ควรเลือกที่จะเอาชนะ แล้วถ้าลูกต้องเสียเพื่อนดีๆไป นั่นน่าเสียดายมากกว่า เพื่อนที่ดีจะเป็นกระจกเงา ทำให้เราเห็นตัวเราเอง คำเตือนของเพื่อน เสมือนสติที่สองของเราเอง ถ้าเราฟัง จะได้ความยั้งคิด เพราะหลายๆครั้งในชีวิตของลูก อาจพบว่า สติแรกของตัวเองแทบจะไม่ทำงานเลย เวลาเกิดอาการกิเลสพอกสติ น่าจะคล้ายๆกับอาการของคนที่ไขมันพอกตับหรือหัวใจ ที่ทำให้อวัยวะนั้นๆสูญเสียหน้าที่ไป ไอ้เพื่อนที่มันคอยเตือนเราบ่อยๆ เวลาเราเริ่มจะสติแตก น่าคบหา มากกว่า เพื่อนที่คอยเหยียบเราซ้ำเวลาเราพลาด ถ้าลูกเป็นเพื่อนที่ดีของใครสักคนได้ ก็ไม่ยากที่จะหาคนแบบนั้นมาเป็นเพื่อนสักคน มีเพื่อนดีๆไว้เดินเคียงข้าง เวลาอยู่ในโลกกว้างๆจะได้ไม่เดียวดาย โรงเรียนของพ่อแม่ 🏫

#ลูกชอบแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ

วันหนึ่งข้างหน้า เพื่อนจะเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของลูก เหมือนเป็นสมองที่สอง เป็นชีวิตจิตใจ เป็นโลกอีกใบ ที่อาจจะทำให้เราหาทางที่จะเข้าไปได้ยาก

การที่ลูกจะเลือกมีเพื่อนที่ดีจึงเป็นสิ่งสำคัญ ที่พ่อแม่อยากให้ลูกได้พบ ได้เจอ และรักษามิตรภาพนั้นไว้ให้ยาวนาน

เพื่อนแท้หายาก ใครๆก็รู้ ยิ่งเราเองคนเป็นพ่อแม่ กว่าจะมาถึงวันนี้ เราย่อมรู้ดีว่า ปริมาณ ไม่สำคัญเท่าคุณภาพ ถ้ามีเพื่อนที่ดี แม้มีแค่หนึ่งเดียว ก็ย่อมดีกว่า มีเพื่อนห้อมล้อมมากมาย แต่หาความจริงใจจากใครไม่ได้เลย

แล้วถ้าลูกยังหาคนดีๆแบบนั้นมาเป็นเพื่อนไม่ได้ ก็สอนให้ลูกเป็นคนดีคนนั้นเสียก่อน เพราะเค้าก็น่าจะต้องเป็นคนที่โลกค้นหา

แบบไหนล่ะ เพื่อนดีๆ

ใช่คนที่เวลาอยู่ต่อหน้าเรา ทำดีตั้งร้อยแปดพันประการ แต่พอเราหันหลังแล้วยกมีดขึ้นมาปักเรา ที่เขาเรียกว่าแทงข้างหลัง หรือคนที่ ยกพู่กันระบายเราด้วยสีสันต่างๆ ตามแต่ที่เขาอยากจะแต่งแต้ม ใส่ร้ายป้ายสีเรา...เพื่อนแบบนี้ ถ้าลูกไม่อยากได้ ลูกก็จะต้องไม่เป็นด้วย

เพื่อนที่เก่ง โชว์ฉลาดกว่า โชว์เหนือกว่า ทักษะเยี่ยม ฟอร์มดี เวลาเราเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ ถึงลูกจะเก่งแค่ไหน ก็ใช่ที่จะเล่นบอลครองบอลอยู่คนเดียว ไม่ใช่จะเลี้ยงบอลคนเดียว ไม่ส่งบอลให้เพื่อนๆได้เล่นด้วย ถึงจะทำได้ทุกตำแหน่ง ก็ต้องจ่ายบอลไป เป็นเพื่อนแบบนี้ ใครอยู่กับเราเขาก็ไม่มีความสุข และถึงเราจะสามารถยิงประตูได้ ถึงแม้จะชนะ แต่ก็เป็นความชัยชนะที่เดียวดาย กับเพื่อน... แพ้บ้าง ชนะบ้าง ก็อย่างนักกีฬา มิตรภาพ ยั่งยืนกว่าชัยชนะ หลายเท่านัก

วันนึงอาจมีเพื่อนที่พูดหรือทำให้ลูกต้องเจ็บปวด ทำร้ายจิตใจ ให้เราต้องทุกข์ ใครมาทำร้ายเราก็ต้องเจ็บเป็นธรรมดา ถ้ามันเกิดขึ้นกับลูก ไม่ใช่หน้าที่ที่ลูกจะต้องไปค้นหาวิธีที่จะแก้แค้นเอาคืน

ถ้าเราโดนหนามตำมือ เราเคยเจ็บแล้วใช่มั๊ย เรารู้แล้วว่าความรู้สึกเจ็บปวดทรมานนั้นเป็นอย่างไร ทำไมเราถึงจะต้องยื่นหนามไปให้คนอื่นต้องเจ็บ เรียนรู้จากสิ่งที่ได้รับ สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกไม่ดี เราจะไม่ทำแบบนั้นกับคนอื่น แต่เขาทำแบบไม่ตั้งใจ ให้อภัยกันได้ แต่ถ้าเขาจงใจที่จะทำร้าย ทั้งๆที่รู้ว่าเราจะต้องเจ็บปวด และเป็นทุกข์ เรายังจะเลือกคบเขาเป็นเพื่อนอยู่ทำไม ลูกไม่จำเป็นต้องยืนกำหนามแหลมคมที่เขาคอยหยิบยื่นให้... เข้าใจที่แม่พูดใช่มั้ย

ทะเลาะกับเพื่อนไม่ใช่เรื่องใหญ่ การถกเถียงกันเอาเหตุผลเป็นกรรมการในการตัดสิน ไม่เอาอารมณ์มาเป็นกองเชียร์ สุดท้าย ชั่งน้ำหนักดูว่า ทะเลาะกันถ้าลูกชนะแล้วได้อะไร ความสะใจ หรือความถูกต้อง ถ้าได้อย่างแรก ไม่ควรเลือกที่จะเอาชนะ แล้วถ้าลูกต้องเสียเพื่อนดีๆไป นั่นน่าเสียดายมากกว่า

เพื่อนที่ดีจะเป็นกระจกเงา ทำให้เราเห็นตัวเราเอง คำเตือนของเพื่อน เสมือนสติที่สองของเราเอง ถ้าเราฟัง จะได้ความยั้งคิด เพราะหลายๆครั้งในชีวิตของลูก อาจพบว่า สติแรกของตัวเองแทบจะไม่ทำงานเลย เวลาเกิดอาการกิเลสพอกสติ น่าจะคล้ายๆกับอาการของคนที่ไขมันพอกตับหรือหัวใจ ที่ทำให้อวัยวะนั้นๆสูญเสียหน้าที่ไป ไอ้เพื่อนที่มันคอยเตือนเราบ่อยๆ เวลาเราเริ่มจะสติแตก น่าคบหา มากกว่า เพื่อนที่คอยเหยียบเราซ้ำเวลาเราพลาด

ถ้าลูกเป็นเพื่อนที่ดีของใครสักคนได้ ก็ไม่ยากที่จะหาคนแบบนั้นมาเป็นเพื่อนสักคน

มีเพื่อนดีๆไว้เดินเคียงข้าง เวลาอยู่ในโลกกว้างๆจะได้ไม่เดียวดาย

โรงเรียนของพ่อแม่ 🏫