กาลครั้งหนึ่ง ชายชราคนหนึ่งปล่อยข่าวว่าเพื่อนบ้านเป็นขโมย ทำให้ชายหนุ่มถูกจับ หลายวันต่อมา เขาได้รับการปล่อยตัวเมื่อได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ หลังจากนั้น เขาฟ้องชายชราที่กล่าวหาเขาผิดๆ
ในศาล ชายชราบอกผู้พิพากษาว่า “มันแค่ความเห็น ไม่ได้ทำอันตรายใคร”
ก่อนตัดสิน ผู้พิพากษาสั่งให้ชายชรา “เขียนคำพูดทั้งหมดที่เจ้าพูดเกี่ยวกับเขาลงในกระดาษ ตัดเป็นชิ้นเล็กๆ โปรยออกจากหน้าต่างรถระหว่างทางกลับบ้าน แล้วกลับมาฟังคำตัดสินพรุ่งนี้”
วันรุ่งขึ้น ผู้พิพากษาบอกให้ชายชราไปเก็บเศษกระดาษที่โปรยไว้วันวานกลับมาก่อนฟังคำตัดสิน ชายชราบอกว่าทำไม่ได้ ลมพัดมันกระจายไปทั่ว จนเขาไม่รู้แล้วว่ามันปลิวไปไหนบ้าง
ผู้พิพากษาตอบว่า “ในทำนองเดียวกัน คำพูดหรือความเห็นธรรมดาสามารถทำลายชื่อเสียงของคนคนหนึ่งถึงขั้นที่คนคนนั้นไม่สามารถกู้คืนได้ ถ้าพูดดีเกี่ยวกับคนอื่นไม่ได้ ก็อย่าพูดอะไรเลย ขอให้เราทุกคนเป็นนายของปากเรา เพื่อไม่ต้องเป็นทาสของถ้อยคำ
“การซุบซิบเลวร้ายกว่าการขโมย เพราะมันขโมยศักดิ์ศรี เกียรติ ชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของคนอื่นซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะกู้คืน ดังนั้น จำไว้ว่า เมื่อเท้าเจ้าก้าวพลาด ยังกลับมาทรงตัวได้ใหม่ แต่เมื่อลิ้นเจ้าพลาด พูดพล่อยๆ เจ้าไม่มีวันเอาคำพูดของเจ้าคืนได้เลย!”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น