ครั้งหนึ่ง มีดินสอ ที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง และ มียางลบ ที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง ดินสอเป็นเพื่อนกับยางลบ ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน หน้าที่ของดินสอ คือเขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่าง ตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ หน้าที่ของยางลบ คือลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกอย่าง เวลาผ่านไปนาน ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยๆ จนกระทั่งดินสอบอกกับยางลบว่า " เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว " ยางลบจึงถามว่า "ทำไมล่ะ ???" ดินสอจึงตอบกลับไปว่า " ก็เราเขียน นายก็ลบ จนไม่เหลืออะไรเลย " ยางลบก็บอกว่า " ก็นาย เขียนผิดเขียนไม่สวย เราลบ เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด " จากนั้น ทั้งคู่จึงแยกทางกัน ... ดินสอ พอไม่มียางลบ มันก็สามารถเขียนอะไรก็ได้ตามใจมัน และดูเหมือนจะมีความสุขขึ้น แต่พอเวลาผ่านไป มันเริ่มเขียนผิด ข้อความที่เคยเขียนสวยงาม มีแต่รอยขีดฆ่า เพราะไม่มีใครลบให้ ดินสอ กลับคิดถึงยางลบ ขึ้นมาอีกครั้ง... ยางลบ เมื่อไม่มีดินสอ มันก็ไม่ต้องลบอะไร มันก็ไม่ต้องตัวเปื้อนอีกต่อไป เพราะไม่ต้องลบอะไรอีก แต่พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบ ยางลบ กลับคิดถึงดินสอ อีกครั้ง... ทั้งคู่จึงตัดสินใจ กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่คราวนี้ดินสอ เขียนให้น้อยลง เลือกเขียนแต่สิ่งที่ดี ส่วนยางลบ ก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิด เท่านั้น ดินสอและยางลบ จึงอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข หากเปรียบ ดินสอ คือการ "จดจำ" และ ยางลบ คือการ "ลบลืม" ถ้าเราจดจำในทุกๆเรื่อง ทั้งดีและไม่ดี ก็เหมือนดินสอที่เขียนทุกๆอย่าง เราก็จะมีเรื่องเขียนเยอะแยะไปหมด เขียนผิดเขียนถูกไปเรื่อยๆ และถ้าเราลบลืม ทุกๆอย่าง ทั้งดีและไม่ดี ก็เหมือนยางลบ ตัวเราก็จะเปื้อนและต้องเหนื่อยที่ต้องลืมทุกๆอย่าง หรือหากไม่ลบอะไรเลย ตัวเราแม้ไม่เปื้อน แต่เราก็ไร้ค่าและไม่หลงเหลืออะไรให้น่าจดจำเหมือนกัน ฉนั้น "เราจึงควรเลือก "จดจำ" แต่สิ่งดีๆ และควร "ลบลืม" สิ่งที่อาจผิดพลาดไปบ้าง..." ทั้งหมดเรียกว่า "การให้อภัย" นั้นเอง เมื่อให้อภัยได้....ใจเราก็จะมีความสุข :)

ครั้งหนึ่ง มีดินสอ ที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง
และ มียางลบ ที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง

ดินสอเป็นเพื่อนกับยางลบ ทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน

หน้าที่ของดินสอ คือเขียน มันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่าง ตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ
หน้าที่ของยางลบ คือลบ มันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกอย่าง

เวลาผ่านไปนาน ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยๆ จนกระทั่งดินสอบอกกับยางลบว่า

" เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว " ยางลบจึงถามว่า "ทำไมล่ะ ???"

ดินสอจึงตอบกลับไปว่า " ก็เราเขียน นายก็ลบ จนไม่เหลืออะไรเลย  "

ยางลบก็บอกว่า
" ก็นาย เขียนผิดเขียนไม่สวย เราลบ เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด "

จากนั้น ทั้งคู่จึงแยกทางกัน ...

ดินสอ พอไม่มียางลบ มันก็สามารถเขียนอะไรก็ได้ตามใจมัน และดูเหมือนจะมีความสุขขึ้น
แต่พอเวลาผ่านไป มันเริ่มเขียนผิด ข้อความที่เคยเขียนสวยงาม  มีแต่รอยขีดฆ่า เพราะไม่มีใครลบให้

ดินสอ กลับคิดถึงยางลบ ขึ้นมาอีกครั้ง...

ยางลบ เมื่อไม่มีดินสอ มันก็ไม่ต้องลบอะไร มันก็ไม่ต้องตัวเปื้อนอีกต่อไป เพราะไม่ต้องลบอะไรอีก
แต่พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรให้ลบ

ยางลบ กลับคิดถึงดินสอ อีกครั้ง...


ทั้งคู่จึงตัดสินใจ กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

แต่คราวนี้ดินสอ เขียนให้น้อยลง เลือกเขียนแต่สิ่งที่ดี ส่วนยางลบ ก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิด  เท่านั้น ดินสอและยางลบ จึงอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข

หากเปรียบ ดินสอ คือการ "จดจำ"
และ ยางลบ คือการ "ลบลืม"

ถ้าเราจดจำในทุกๆเรื่อง ทั้งดีและไม่ดี ก็เหมือนดินสอที่เขียนทุกๆอย่าง เราก็จะมีเรื่องเขียนเยอะแยะไปหมด เขียนผิดเขียนถูกไปเรื่อยๆ และถ้าเราลบลืม ทุกๆอย่าง ทั้งดีและไม่ดี ก็เหมือนยางลบ ตัวเราก็จะเปื้อนและต้องเหนื่อยที่ต้องลืมทุกๆอย่าง หรือหากไม่ลบอะไรเลย ตัวเราแม้ไม่เปื้อน แต่เราก็ไร้ค่าและไม่หลงเหลืออะไรให้น่าจดจำเหมือนกัน

ฉนั้น "เราจึงควรเลือก "จดจำ" แต่สิ่งดีๆ และควร "ลบลืม" สิ่งที่อาจผิดพลาดไปบ้าง..."
ทั้งหมดเรียกว่า "การให้อภัย" นั้นเอง

เมื่อให้อภัยได้....ใจเราก็จะมีความสุข :)