ผิดครั้งแรก บางคนเรียกมันว่าความอัปยศ บางคนจดจำว่าเป็นบทเรียน บางคนบอกต่อว่าเป็นครู ผิดซ้ำสอง ใครจะเรียกมันว่าอะไรก็ตาม ความจริงคือ ‘ขาดสติ’ บันไดขั้นแรกๆของการเจริญสติ คือการเรียนรู้จากความผิด ความผิดซ้ำซากทั้งรู้ว่าเสียหาย ถือเป็นสัญญาณบอกความไร้สติ ไร้สติที่จะเรียนรู้ และไร้สติที่จะระวัง จมทุกข์กับความ ‘รู้สึกผิด’ นั้นไม่ดี เพราะเอาเรื่องเก่ามาบั่นทอนสติเปล่าๆ แต่ความ ‘สำนึกผิด’ เป็นสิ่งดี เพราะผลักดันให้เกิดสติในครั้งหน้า ถ้ายัง ‘สติไม่ดี’ กับเรื่องพื้นฐาน ก็ยากที่จะเจริญสติรู้กายใจอันเป็นของสูง ต่อเมื่อ ‘มีสติ’ กับเรื่องผิดชอบชั่วดีง่ายๆได้ ก็ง่ายที่จะตั้งหลักรู้กายใจ กระทั่งสติเจริญขึ้น สติที่เจริญขึ้นแล้วนั้น จะกลับมาเพิ่มภาวะรู้ผิดชอบชั่วดีให้มากขึ้น เรียนรู้จากความผิดพลาดเร็วขึ้น ‘สติดี’ พอจะพลาดน้อยลง และ ‘สติคม’ พอจะผิดหนเดียว!

ผิดครั้งแรก
บางคนเรียกมันว่าความอัปยศ
บางคนจดจำว่าเป็นบทเรียน
บางคนบอกต่อว่าเป็นครู

ผิดซ้ำสอง
ใครจะเรียกมันว่าอะไรก็ตาม
ความจริงคือ ‘ขาดสติ’

บันไดขั้นแรกๆของการเจริญสติ
คือการเรียนรู้จากความผิด

ความผิดซ้ำซากทั้งรู้ว่าเสียหาย
ถือเป็นสัญญาณบอกความไร้สติ
ไร้สติที่จะเรียนรู้
และไร้สติที่จะระวัง

จมทุกข์กับความ ‘รู้สึกผิด’ นั้นไม่ดี
เพราะเอาเรื่องเก่ามาบั่นทอนสติเปล่าๆ
แต่ความ ‘สำนึกผิด’ เป็นสิ่งดี
เพราะผลักดันให้เกิดสติในครั้งหน้า

ถ้ายัง ‘สติไม่ดี’ กับเรื่องพื้นฐาน
ก็ยากที่จะเจริญสติรู้กายใจอันเป็นของสูง
ต่อเมื่อ ‘มีสติ’ กับเรื่องผิดชอบชั่วดีง่ายๆได้
ก็ง่ายที่จะตั้งหลักรู้กายใจ
กระทั่งสติเจริญขึ้น
สติที่เจริญขึ้นแล้วนั้น
จะกลับมาเพิ่มภาวะรู้ผิดชอบชั่วดีให้มากขึ้น
เรียนรู้จากความผิดพลาดเร็วขึ้น
‘สติดี’ พอจะพลาดน้อยลง
และ ‘สติคม’ พอจะผิดหนเดียว!