กิ้งกือสอนธรรม... บริจาคอวัยวะร่างกาย เพื่อละใจที่ไม่ดี สร้างคุณค่าประโยชน์ที่มี ต่อสิ่งมีชีวิตบนโลกร่วมกัน ในขณะเดินบิณทบาตร ได้ทอดสายตาไปเห็นเจ้ากิ้งกือน้อย เดินอยู่บนถนน บนตัวของกิ้งกือน้อยนั้น โดนอะไรทับจากด้านหลังไปจนสุดขา ดูจากการเดินน่าจะบาดเจ็บ อยู่ได้อีกไม่นานและพยายามกลับรัง กลับสู่พื้นดิน.... ใจตอนนี้ ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า...โอ้ นี่แหล่ะความเป็นจริงของชีวิต สิ่งมีชีวิตน้อยอย่างกิ้งกือนั้น แม้จะตายก็พยายามกลับรัง หรือกลับดิน ที่แม้อย่างน้อยก็ได้นำร่างที่ไร้วิญญาณไปสู่ พื้นดิน ให้มีประโยชน์กับพืชพันธ์และสิ่งมีชีวิตที่ยังมีลมหายใจต่อไป... เวลาที่เราไม่สบายใจหรือเป็นทุกข์(บาดเจ็บทางใจ) เราก็มักจะนึกถึงบ้าน ที่ๆให้ความอบอุ่น คิดถึงอ้อมกอดเล็กๆจากพ่อแม่ที่เคยดูแลเรามา เยียวยาความรู้สึกเราให้ดีและกลับไปสู่สังคมต่อไป.. แต่....ที่คิดได้ลึกกว่า...มาคิดถึงร่างกายมนุษย์ น่าจะดีกว่า ถ้ามนุษย์ รู้จักการให้ด้วยความเสียสละ นำร่างกายที่ไร้ลมหายใจมาส้รางประโยชน์ให้กับผู้มีลมหายใจ โดยการบริจาคร่างกาย อวัยวะต่างๆที่พอใช้ได้ ให้กับคนที่เห็นประโยชน์และมีค่ากับเค้า เช่น หลวงพ่อคูณ สละสัขาร(ร่างกาย)ให้นักศึกษาแพทย์ได้นำไปใช้ มากกว่าให้ผู้คนเห็นเป็นมูลค่า หลงในศรัทธาแบบผิดๆ เป็นการมอบกายใหเกิดปัญญาอย่างแท้จริง นับว่าเป็นมหากุศลในการสละร่างที่ไร้วิญญาณให้เกิดประโยชน์... ......แล้ววันนี้ เราหล่ะ...!!! มองเห็นคุณค่าของชีวิตเรา และสิ่งมีชีวิตบนโลกอย่างไร...? จะทิ้งอะไรไว้ให้คนรุ่นหลัง ได้จดจำ...?

กิ้งกือสอนธรรม...
บริจาคอวัยวะร่างกาย เพื่อละใจที่ไม่ดี สร้างคุณค่าประโยชน์ที่มี ต่อสิ่งมีชีวิตบนโลกร่วมกัน

ในขณะเดินบิณทบาตร ได้ทอดสายตาไปเห็นเจ้ากิ้งกือน้อย เดินอยู่บนถนน บนตัวของกิ้งกือน้อยนั้น โดนอะไรทับจากด้านหลังไปจนสุดขา ดูจากการเดินน่าจะบาดเจ็บ อยู่ได้อีกไม่นานและพยายามกลับรัง กลับสู่พื้นดิน....

ใจตอนนี้ ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า...โอ้ นี่แหล่ะความเป็นจริงของชีวิต สิ่งมีชีวิตน้อยอย่างกิ้งกือนั้น แม้จะตายก็พยายามกลับรัง หรือกลับดิน ที่แม้อย่างน้อยก็ได้นำร่างที่ไร้วิญญาณไปสู่ พื้นดิน ให้มีประโยชน์กับพืชพันธ์และสิ่งมีชีวิตที่ยังมีลมหายใจต่อไป...

เวลาที่เราไม่สบายใจหรือเป็นทุกข์(บาดเจ็บทางใจ) เราก็มักจะนึกถึงบ้าน ที่ๆให้ความอบอุ่น คิดถึงอ้อมกอดเล็กๆจากพ่อแม่ที่เคยดูแลเรามา เยียวยาความรู้สึกเราให้ดีและกลับไปสู่สังคมต่อไป..

แต่....ที่คิดได้ลึกกว่า...มาคิดถึงร่างกายมนุษย์ น่าจะดีกว่า ถ้ามนุษย์ รู้จักการให้ด้วยความเสียสละ นำร่างกายที่ไร้ลมหายใจมาส้รางประโยชน์ให้กับผู้มีลมหายใจ โดยการบริจาคร่างกาย อวัยวะต่างๆที่พอใช้ได้ ให้กับคนที่เห็นประโยชน์และมีค่ากับเค้า

เช่น หลวงพ่อคูณ สละสัขาร(ร่างกาย)ให้นักศึกษาแพทย์ได้นำไปใช้ มากกว่าให้ผู้คนเห็นเป็นมูลค่า หลงในศรัทธาแบบผิดๆ เป็นการมอบกายใหเกิดปัญญาอย่างแท้จริง นับว่าเป็นมหากุศลในการสละร่างที่ไร้วิญญาณให้เกิดประโยชน์...

......แล้ววันนี้ เราหล่ะ...!!! มองเห็นคุณค่าของชีวิตเรา และสิ่งมีชีวิตบนโลกอย่างไร...? จะทิ้งอะไรไว้ให้คนรุ่นหลัง ได้จดจำ...?