คุณปู่ของฉัน
ฉันอาศัยอยู่กับคุณปู่ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ ปีนี้จบการศึกษาก็เริ่มทำงานได้
รับคุณปู่มาใช้ชีวิตร่วมกัน ภายในสองเดือนมานี้ เป็นครั้งแรกที่ท่านได้นั่ง
เครื่องบิน ครั้งแรกที่ได้กินแม็คโดนัลด์ ตอนที่ท่านถือบิ๊กแม็คเบอร์เกอร์
เหมื่อนกับเด็ก ยามนั้นฉันอยากร้องไห้กระทันหัน ท่านกินเข้าไปหนึ่งคำ ได้
พูดกับฉันว่า
" อืม...อร่อย เทียบกับอาหารที่กินบนเครื่องบินแล้ว อันนี้อร่อยกว่า "
เห็นใบหน้าของคุณปู่ที่อิ่มเอิบด้วยความสุข ภายในจิตใจฉันตอนนั้น มีแค่
ความหวังเดียว ขอให้คุณปู่สุดที่รัก ท่านต้องมีชีวิตยืนยาวร้อยปี ฉันจะปรน
นิบัติดูแลท่านอย่างดี สิ่งที่ฉันให้ท่านไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด ทว่าสิ่งที่ฉันสามารถ
ให้ท่านได้ ต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุดอย่างแน่นอน
จ้องมองคุณปู่ ทันใดนั้นฉันรู้สึกว่าเส้นผมคุณปู่ขาวโพลนหมดแล้ว แม้กระทั่ง
ขนคิ้วก็ขาวด้วย หวังเป็นอย่างยิ่ง บั้นปลายชีวิตของท่านจะอยู่อย่างมีความ
สุขทุกๆวัน
พวกเรานั่งเครื่องบินเที่ยวแปดโมงเช้า ก่อนหน้าไม่ได้กินมื้อเช้า ตอนแอร์
โฮสเตสมาเสริฟอาหารเช้า ฉันถามคุณปู่ ต้องการกินมื้อเช้าหรือไม่ ?
คุณปู่พูดว่า
" ไม่ต้องแล้วของของบนเครื่องบิน ต้องมีราคาแพงแน่นอน "
ฉันตอบว่า
"เป็นของฟรี "
ท่านเขินอายน้อยๆ แล้วยิ้มตอบว่า
" ถ้านั้นเอามาหนึ่งชุดเถอะ "
ทันใดนั้นฉันรู้สึกคุณปู่น่ารักมาก
มาถึงหน้าร้านแมคโดนัลด์ ฉันจูงท่านเข้าไป ท่านก็ยังไม่ยินยอม พูดว่า
" ปู่ไม่หิว พวกเรากลับไปค่อยกินเถอะ "
ฉันพูดว่า ไม่แพง ใช้จ่ายไม่ถึงสิบเหรียญ ท่านจึงยินยอมเข้าไป
ฉันเรียนหนังสือที่ฉงชิ่งเจ็ดปี ได้ใช้เงินของคุณปู่ ที่ท่านหามาได้ด้วยความ
ลำบาก เป็นจำนวนหลายหมื่นที่ท่านสะสมออมไว้ ท่านไม่เคยเสียดายเลย
แต่ตัวท่านเองแล้วแม้กินข้าวนอกบ้านสักมื้อ กลับไม่เต็มใจเพราะรู้สึกเสีย
ดาย
จำได้แรกเริ่ม ที่คุยกับคุณปู่ว่า รอฉันทำงานแล้ว ให้คุณปู่มาอยู่ด้วยกันกับฉัน
แรกๆท่านก็ดีใจ ภายหลังกลับไม่เห็นด้วย ฉันถามท่านว่า เพราะเหตุใด ?
ท่านกังวลใจพูดอย่างเศร้าๆว่า
" สาวเอย ! เธอยังไม่ได้แต่งงาน ใครจะไปรู้ ว่าภายภาคหน้าคนอื่นเขาจะ
รังเกียจปู่หรือไม่ จะกระทบกระเทือนถึงเธอด้วย "
ฉันฟังแล้ว ความรู้สึกภายในจิตใจยากที่จะบรรยายว่าเป็นเช่นไร
" คุณปู่ ท่านเคย ไม่ว่าเรื่องราวใดก็แล้วแต่ ที่ไตร่ตรองถึงตัวเองก่อนบ้างไหม๊
ก่อนที่จะไตร่ตรองคำนึงถึงหลานสาว"
พ่อแม่ญาติผู้ใหญ่ทั่วหล้า ล้วนน่าเคารพและน่ารักจริงๆ แล้วจะให้ผู้ที่เป็นบุตร
หลานไม่เคารพรักพวกท่านได้เช่นไร
อย่าตำหนิดูถูถพ่อแม่กระทำการใดๆล่าช้า เป็นเพราะว่า เธอไม่มีวันนึกภาพ
ได้ว่า ตอนที่เธอยังเล็กอยู่ พวกท่านใช้ความอดทนเพียงใดที่สอนให้เธอหัด
เดินได้
อย่าตำหนิดูถูถพ่อแม่ของเธอ ที่ไม่สามารถหัดและเรียนรู้คอมพิวเตอร์เข้าใจ
ได้อย่างรวดเร็ว เป็นเพราะว่า เธอไม่มีวันรู้ว่า ยามที่เธอยังเล็กอยู่ พวกท่าน
ไม่เคยที่จะมีความไม่เต็มใจหรือรู้สึกรำคาญ ที่จะสอนให้เธออ่านออกเขียนได้
ขออวยพรแด่บุตรที่มีความกตัญญูทั่วหล้า รวมทั้งบุคคลในครอบครัว มีความ
สุข สุขภาพแข็งแรงตลอดไป
ที่มา : https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1475096396098344&set=a.1410094345931883.1073741828.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น