ยายของผมเสียชีวิตไปในต้นเดือนเมษายนเมื่อ 8 ปีที่แล้ว... ในวัยเด็ก ผมสนิทกับยายมาก ยายเลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมหลุดจากท้องแม่ เพราะพ่อแม่ของผมรับราชการทั้งคู่ ดังนั้นจึงถือว่ายายเป็นยายคนสำคัญที่อยู่กับผม ตั้งแต่ผมเกิดจนตัวยายตายไป...
คิดถึงสมัยเก่าๆที่ยายยังไม่ตาย คิดถึงความรักที่ยิ่งใหญ่ในฐานะผู้ให้อย่างยายของผม... ตอนผมเกิด ยายก็อายุ 68 แล้ว ตั้งแต่ผมเกิด ยายก็มีแต่ผมที่เป็นจุดหมายในชีวิต ยายไม่มีเพื่อน ญาติสนิทก็ล้มตายไปตามอายุ ลูกหลานก็มีครอบครัวกันไปตามสัจธรรมของโลก ดังนั้นในบั้นปลายชีวิตของยายแก่ๆคนหนึ่ง แกจึง"ให้"ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของแกกับหลานคนนี้
ตัวผมเองก็รักยาย แต่...ในขณะที่สังคมของยายลดลง จนเหลือลูกหลานไม่กี่คนในชีวิต แต่ตัวผมสังคมกลับกว้างขึ้นเรื่อยๆ ในวัยที่ใกล้จะ 90 ของยาย กับวัย 20 กว่าๆของผมในตอนนั้น มันจึงเป็นความจริงที่โหดร้ายของชีวิต...
ยายแก่ๆคนหนึ่ง ที่หลานของแกดูจะห่างยายมากขึ้นกว่าสมัยที่มันยังเป็นหลานตัวน้อยๆของยาย
ถ้าเป็นเรา มันคงเป็นเรื่องน่าน้อยใจนะครับ ที่ยายอายุก็แก่มากแล้ว ยายเลี้ยงดูมันมาเป็นสิบๆปี แต่มันดูไม่สนใจยายเหมือนก่อนเลย สุขภาพก็ไม่ดี คุยกับใครก็เริ่มหลงๆไม่รู้เรื่องแล้ว
ผมว่า ยายคง"เหงา"
----------
ยายจากไปอย่างสงบด้วยโรคชรา ก่อนตายได้พ่อแม่และพี่ชายของผมดูแลแกอย่างดีจนคืนสุดท้ายของชีวิต
----------
ที่ผ่านมาผมก็เป็นหลานที่ดีของยายที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้จะมีบ้างที่เสียใจกับการกระทำของตัวเอง แต่มีอย่างหนึ่งที่เสียใจมากๆ มากจนไม่รุ้จะพูดยังไง คือ
ตั้งแต่ผมโตมา ผมยังไม่เคยมีรูปคู่กับยายซักรูปเลย...
...ถ่ายรูปกับคนในครอบครัวของคุณบ้างนะครับ...
ขอบคุณที่อ่านครับ
----------------------
#สื่อสารสร้างสุข #happytalk
เพราะคำพูดบางคำ เปลี่ยนชีวิตบางคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น